سيد
ستړي آهونه ـ ستړې هیلې ـ ستړې ، ستړې سلګۍ
زما د ژوند کــيــســـــــــه بس دومره وه او نوره نه وه
د شـــــومـه دم انـګازې
د نظير جانان يو ښايستوکى شعر په غږ کې
باران ورېږي ځمکه لنده ده جينۍ روانه چترۍ یې نشته د باران څاڅکي سره راټول شي د سینې خوړ کې یې کښته درومي جينۍ تخنېږي ج
د جلال يوه ښکلې غزل په غږ کې
لکه تياره مې د رڼا ، تصوير ته ډېر وژړلنن مې د هغې بې وفا ، تصوير ته ډېر وژړلما په اول ځل د يو چا تصوير کې ځان وليده ما په اول ځل د يو چا ، تصوير ته ډېر وژړلدلته يو څوک و چې زما د زړه تصوير يې واخيستدلته يو څوک و چې يې ستا ، تصوير ته ډېر وژړلتا مې د خوږ زړه په پرهار پورې خندا وکړه خوما دې د سترګو د مسکا ، تصوير ته ډېر وژړلکلونه پس مې ستا تصوير وليد ،
د ولولې تنها ښايستوکې غزل
د ژوند هره شېبه کې له ارمان سره مېلمه يم
د كابل ښكلې په ټوپك د ويشتو ګوره ! نه وه
شكر افغانه پښتنه وه له لاهوره نه وه جينۍ په سپين كې غنمرګه وه، خو توره نه وه زه چې يې ويشتم مخامخ راته خپل ورور ولاړ وو ټوپك پردى وو او مرمۍ مي ه
زما د بخت ليكې كږې شوې ......
د ژوند رڼې ورځې تيارې شوې ما په خداى وسپاره شېبې يې يو تر بل ترخې شوې ما په خداى وسپاره دلته مي ډك زړګي خالي لاسو ته ډېر وژړل هلته د هيلو مراندې پرې شوې ما په خداى وسپاره نور دي له غېږي ولاړېږم لكه پرخه له ګل د بېلتون وړانګې را پسې شوې ما په خداى وسپاره مايوسه خيال مي د بې وسه آه شمال وواهه ستړې سلګۍ پرلپسې شوې ما په خداى وسپاره ګرانې
غــــــــــــــــــــزل ــ سيد شاه سقيم
څنګه بې وسه څنګه ستړی ستړی کېږې ژونده!د مات مړوند غوندې په غاړه مي ځړېږې ژونده ! زورور یار دي رانه بېل په یارانه کې نه کړيد بنګړو بار شوې په بانه بانه ماتېږې ژونده !
نن له هغه كلي چاپېره توغندي تاوېږي
لكه په سر باندې چې ولونه د پټكي تاوېږي داسې مي زړه څخه غمونه د لالي تاوېږي د پښتنو پېغلو په شان چې په زيارت طواف كړي څو تاندې هيلې مي په شپه كې په زړګي تاوېږي چې تورې زلفې دي په سرو اننګو تاو را تاو شيوايم ښارمار دى چې په بېړه تر غمي تاوېږي څو پېغلې هيلې مي د خيال په كعبه داسې
