شعرونه
غزل
غزل نن مې بیا خوره دغم رڼا په تورتمونو شوه مړه مې تلوسې ته په ژړا په تورتمونو شوه ګورمه ایسار مې د لیمو په قید د اوښکو پل نن رانه روانه په ادا په تورتمونو شوه بیا راته د بخت طالب دغم سیپاره وسپړه ورکه ښاپیرۍ مې د ثنا په تورتمونو شوه جوړه مې پلمه راته د اوښکې زولنه شوله لاړه نارواو کې روا په تورتمونو شوه غچ ته یې د درد چغه یوازې په سلګو شوله پټه رحیمه پرې د وفا په تورتمونو شوه
غزل
غزلدګلــــــونوتریوښـــــــاره دې یونه وړمخوبه ! ځــارترخپله یاره د ې یونه وړممخامخ چې تا ته ګورم ګیله راشــــــيچي دسترګوتر کناره دې یـــــــونه وړمیوزرګرپه غوږکې پټ ویل پېزوان تهدګلرنګې تررخساره دې یونــــــه وړمداوطن مې شېرنۍ اوجنګ ښامار دیمومن خان وم ترګذاره دې یونه وړمهره ورځ به زه مړکېږم ته به وعظ کړېله هدېرې تریکه زاره دې یونه وړم
غزل
غزل یوه دغم بړبوکئ تیره شوه اوس بله راځيخدایه ګناه زمونږه څه دی دلته څله راځي ؟ زه دافغان دې فلسفې ته حق حیران پاتی یمچي هرڅه وبایلي نو عقل ورله هله راځي موږته هرڅوک سره یو شوي موږ جداجدا یودلته غمونه که راځي نو هم په ډله راځي زما دزړه په کلادومره زلزلې تېري دياوس ترې یرېږم که طوفان او که خځله راځي هاغه چي موږ غواړو په دې لورې به کله راځي هاغه چي نه غواړو هغه دلته په خپ
غزل
غزل درده ته دوا شه درمان مه غواړهمینې ته رسوا شه ارمان مه غواړه شعره د الهام په توپانونو کېجوړ شه یو غزل خو جانان مه غواړه عشقه د جنون په سرحدونو کېورک شه له خپل ځانه ایمان مه غواړه وسیزه د زړه غوښې مې وسیزهاوره دې لمبو ته جلان مه غواړه
غزل
غزل بشرمل ناصر ولويدم نيستۍ په غيږ کې ستا را سره کرکه شوه ما ته به دې ځار وايه خو دا مينه دې ورکه شوه نن هغه انسان دی چې په لاس کې څه دولت لري دا د انصاف تله په دنيا کې دومره سپکه شوه ماته يې اغزي راوړو، خزان راته ميلمه شولی
غزل
غزل کله په ورځ کله په شپه رادروميدجانان یاد راشي دی نه رادروميبیا یې له ځان سره بیلتون راوستی زما جانان یواځي نه رادروميله مانه خوب یوسي ارام یوسيداسي غله شته چي هره شپه رادروميخیر ده که ته په وعده نه راغللېستا ټول غمونه بدرګه رادروميها زه چي غواړم هغه نه رادروميها زه چي نه غواړم هغه رادروميپه ما چي واړوي دا توري خاوريبیا به اشنا ماته
غزل
غزل ما په ځان وو خبر کړي دا سپین ستوری نن مې بیا وو ژړولي دا سپین ستوری شهابونو ته مې لاره وه موندلی یک تنها مې وو ملګري دا سپین ستوری دا رنځور زړګئ به دم لره وروړمه ما په ښه دی ډیر منلي دا سپین ستوری
غزل
غزلچيرته چې ما له ارادو نه بهر ونه باسېګوره نظر له اشارو نه بهر ونه باسېګرانې محفل کې يو بې زړه شانتې سړى ولاړ دىمخ دې له زرو نقابو نه بهر ونه باسېدې زمانې ډېر د رمزونو کتابونه لوستيراز دې د سترګو له پردو نه بهر ونه باسېزما تصوير که څو پيکه دى خو په کار دې رځيزما تصوير له ايينو نه بهر ونه باسېپه دې مقام کې دې له ياره سره قدر زيات دىطالبه !ځان له ليونو نه بهر ونه باسې
غــزل
غــزلد شـوخ فـطرت تـللې شـېبې ته ناست یما وس دې یـــادونو مـقـبرې ته ناست یمله مـودو پس مې یـو دسمال را واخیستســتا دیارۍ یــوې نـښـانې ته ناســت یمپه ګل میـیـن مــزاج مې نه بـد لــېــږېزاهـده هــرڅـــوکه تـوبې ته ناسـت یمد ځوانۍ څـانګې مې په ځــان را ماتېد فـــراق داسـې زلـزلې ته ناســت یـمخدایه ! لــه ټول جهـان دې نه یــم خــبرد سـتــرګو داســــې پیـمانې ته ناست یمجــانــان به مـــا که زه جـــانان
غـزل
غـزل راغلې قـــدمونه دې شـمېـرې جنۍ ته وا زلــــزلې راویـښـــــوې جنۍ پروت دې د کاکُل ترسـیورې لاندې یم ړنګې دي د عـطــروسلــسلې جنۍ تا دخپل سینګارپه شوق کې ډوبې کړې ټولې ایــیـنې شوې خولې خولې جنۍ ژوند له تورو خــــاورو ټوکېدلی دی ژوند بېرته دی خاورې او ایرې جنۍ ټـول رنګونه
د طالب منګل دوه غبرګې غزلې
غزل تاو مې چې له تانه کړل لاسونه پرېشان ولې دې په مخ کې شول رنګونه پرېشان بيا دې شولې سترګې په محفل کې باراني بيا د فلسفو ټول کتابونه پرېشان تا راته د زړه خبره ډېره ورسته وکړه تاته به نور نه ليږم خطونه پرېشان شول بيا دوه مين سره په غېږو کې ويده کلي کې بليږي څراغونه پرېشان ته چې وايې ښه نه يې طالبه ليونيه!! ساتمه له ځان سره ر
غزل
غزل مينــــــــــــه مې په زړه باندې درنه راغلهچټه لکه پېغلـــــــــــــــــــــــه پښتنه راغلهپټه مې حجاب کې دايمــــــــــــــــان کړلهستره مې عزت کې لوپټــــــــــــــــه راغلهچغې د غرور پـــــــــــــــه کې غیرت وهيغوره پښتنو نه چې ټپــــــــــــــــــــه راغلهخرپ ئې زما د زړه له کبه وکړلـــــــــــــــوستا د مينې جــــــــــــوشه چې څپه راغلهخلاصې مې کړې سترګې د دعـا ځولۍ
غزل
غزلدخوږمن زړونو درمان وم خو اوس نه یمډیر شتمن وم ډیر ودان وم خو اوس نه یم دشملې سوری مي وو په ټولو سیموپه آسیا کي یو لوی خان وم خو اوس نه یم دالفت په میکده کي مي ژوندون ووله نفرت سره ډیر وران وم خو اوس نه یم اوس چي ګرزم دملنګ خړه جامه کيمیر د ښکلو د کاروان وم خو اوس نه یمدمظلوم چیغي ته غوږداحمدشاه ومهم دبل او هم دځان وم خو اوس نه یم زه
غزل
غزليو مختصر شانتې کتاب يې دومره ډېره نه يېلا حافظې ته مې راځې لا خو مې هېره نه يېپه هغه شپه په خوب نيولو سترګو خوب نه راځيپه کومه شپه چې مې په زړه کې ته راتيره نه يېبالا دې ښکل کړل د بدرنګې زمانې مخونهته د خپل حسن په جذبو کې لا راګېره نه يېزه چې له درده ستا په مخ کې غلى ودريدمهزنده ګۍ ته رانه د مرګ په شان چاپيره نه يېتاته درلاندې يمه تا نه مې ساه ټوله نه کړهځمکې که ته مې له قد
اختره ورشه
اختره ورشهاخترورشه هغه کورته څی غمونه ګالي دجګړي اورکښې سوځیدلي ملهمونه غواړي خوری هره ورځ په سرسوکان دغلګروله خوامین په خاوره٬دپردیومات لاسونه غواړيڅې دکنډروریې ورمات کړدلغتوپه زوردیرغلګرودي عمل نه ځوابونه غواړيځواب خونشته نه به ووینی هیڅکله له دوي دعاقلانو پوخ نظرنه دلیلونه غواړينه مونکریځي ولیدلي دماشوم په لاسوداژړغونې وچي شونډي لږ نازونه غواړي اخترراشه درته وکړورښتیانۍ نن کیسيله اوښکوډک دغه
دتریاکوجګړي
دتریاکوجګړي کروندي په چرسو شني شويدتریاکو پیل جګړي شوي خلک مری دجنګ په اورکښېژوند مونشته په خپل کورکښېجګړي جوړي دسیسي کړیزمونږه روغي پښي راپری کړيقدرت پیل شو دبی باکونرخ شو پورته دتریاکوفابریکي دي د«مورفینو»نغری تود د «هیروینو»داسې حال دی په وطن کښېټول ویده چرسیان چمن کښېټول ککړخیرن پیرن ديداددي خاوری زامن ديمورو پلار یی غم لړليله اولاده ځوریدليډیرخیرن پراته پله ل
غزل
غزلکله چي وکړي څوک دوعا ماته رایاده شي مورچیرته چي ووینم ښکلا ماته رایاده شي مورکله چي مور سره ماشوم په پالي پالي درومي له خولې مي اوځي بسم الله ماته رایاده شي مورلکه یتیم دیوال ته کینمه ډیر وژاړمهپردي وطن کي یم تنها ماته رایاده شي مورها نصیحت هغه خبري په کتاب کي لولمهغې وې کړي لا پخواماته رایاده شي مورسید په شعر کي دمورکئ سره خواله وکړلهخکه خو شین شوم له ژړا ماته رایا
نوى غزل
نوى غزلدستا له سترګو نه چې سود راټولولى نه شمد کايناتو دا ســــــــــــرود راټولولى نه شمبې پامه غيږه دې لاليه ما له څله راکړهپــــــه خپلو لپو کې وجود راټولولى نه شمچې ته مې ښکل کړې نو له هغې ورسته داسې وشولپه وچو شونډو کې مې درود راټولولى نه شمستا په ورستۍ رخصت کې دومره مې ژاړلي ګلېپه خپلو سترګو کې مې رود راټولولى نه شمتا به راټول کړمه د رازخيال به دې وساتمهطالبه تا له
سانګې
سانګې د دې خلکو په هجوم کې آ سپیـن ږیري ته لـږ ځیر شه آ چې خـړ څادریې تاودی آ چې زېړ زبېښلی ناست دی آ چې آس له نظرتېرکړي هـرې سانګې ته په ځیرشي بې اختیاره یې خوله ښورې
تورپیکۍ
تورپیکۍ امرالدین سرحدکوچیان تیر شول له کابلهتور پیکۍ به وینم کلهکوچۍ پیغلي مخکې تلليپه نری غږ یې ویليپښتني خوږي سندريلکه سپیني مرغلريکډي راغلي له ذابلهتور پیکۍ به وینم کلهکډي باردی په اوښانواوږد مزل دی دکوچیانودری څلور واړه جونګیان ديرمه ساتي دری یې سپیان دينه ستړیږي له مزلهتور پیکۍ به وینم کلهپه صورت پښتنه ښکلی
ای شهیده!
امرالدین سرحد :داروښا د داکترنجیب الله دشهادت د پنځهلسمي کالیزی په مناسبتما راوړي نن ګلان له لرې کليپه پاک نیت مې ستا په کبر غوړوليزه چې گورم دی کبرو ته هرې خواتهرنگا رنگ جنډ ی هرچادي ځړوليستادکبر په زیږو خاورو د پاسهښکلي ښکلي سره ګلان دي راشنه شويای شهیده!نورڅه نه لرم بیان کړمدوطن د درد کیسې دي
د طالب منګل نوى غزل
غزل جام د زهرو مې په ټول وجود کې مات دىله پخوا نه مې اوس درد په زړه کې زيات دىرڼاګانې مې په سترګو کې شليدلينن مې خداى سره د اوښکو ملاقات دىد سندرو سپين مخونه مې ښکل نه کړلراټول کړى مې په لپو کې خيرات دىچې له خپلې زنده ګۍ نه بهر نه شومدا مې ستا له زنده ګۍ سره نجات دىطالب منګل
غزل
غزل په کرکه خېلوکې له مينې ډک ډک زړونه لري څه بختوردي په تياروکې څراغونه لري زه به دچا ،چا دزړه ملهم دزړه پټۍ شمه دلته خو هرسړی بلابلا دردونه لري زه چې ستايل دمحبت اودجامونو کوم شېخه په کوم کتاب کې دي چې عذابونه لري د
غزل
غزل له هيلو ډکې مې لېمې وې خو تا ونه ليدې جامو د اوښکو کې ويدې وې خو تا ونه ليدې په هديره د محبت کې مې ځلانده اوښکې په هر مزار بلې ډيوې وې خو تا ونه ليدې په څه هنر مې پکې ځاى و د وفا رنګونه روڼې هندارې مې جذبې وې خو تا ونه ليدې مه يې په عمر راشمېره چې بې له تا تېرې شوې د زنکدن ترخې شېبې وې خو تا ونه ليدې مرګ مې که ستا په مخ تړلې وې درڅې د سترګو خلاصې د زړه مې دروازې وې خو تا ونه ليدې
غزل
غزل یوه هیله ده ښایسته ده لکه مینهد دردونو یو شیبه ده لکه مینهد آسمان د ستورو خونو کې ده پټهتل ځلیږي خو خپه ده لکه مینهرنګ ېې نشته، ده سپیڅلې لکه پرخهتړمو اوښکو یو څپه ده لکه مینههر احساس ورته د زړه په سترګو ژاړيد شاعر د درد ټپه ده لکه مینهد بیلتون د سرو لمبو په جام کې لامبيد غمجن زړګي نشه ده لکه مینهد ارمان د سمندر تر غاړې ناستهپه سرو سترګو رحیمه ده لکه مینه