دسپوږمۍ ښکالو
غزل
غزل لږ مې ځان په یاد وي او جانان وي ډیر خلک په دغه راته حیران وي ډیر کله زړه ته واچوم قلفونه ډیر کله وایم پریږده کې خوبان وي ډیر کله یار خپه کړمه هیڅ ور نه شم بیرته هغه سات زما ارمان وي ډیر ستړې دژوندون نورې هم ډیرې دي زړه مې له ولس سره ستومان وي ډیر بل ځای به پښتون یو ځای ونه وینې دوی دخپل قاتل ترشا روان وي ډیر موږه په هرګام کې کار له زور اخلو ځکه دوستان لږ وي دښمنان وي ډیر کله چې بدبخت کو
نېکمرغي
علم ګل سحر نېکمرغي ځینې څومره بختور وي چې ماښام ستړي ستومانه له کارونو راستانه شي مور ولاړه دروازه کې انتظار یې دراتلو کړي زویه !ډېره مې سودا وه زویه!ښه شولې چ
مینه نه مري
دیوه شعر ته ورته لیک په ځواب کې چې لیکلي یې و(په دې دنیا کې دمینې وړ څوک پاتې دي؟) مینه نه مري ولې نه لا ډیر کسان شته چې دمینې وړدي لا خو ډیر څه شته چې موږ مینه ورکړو مینه ژوندۍ ده لاهم مینه هیڅکله نه مري * * * لا ډیرې سترګې دي ل
ژمی
علم ګل سحر ژمی لرګي مې ډیر اخیستي لاندی مې هم کړی دی ځان او اولاد ته مې وړینې جامې ډیرې کړې بخارۍ تل ګرمه وي که ژوند و، سږ ژمی به ګرم تیر شي سږ کال به یخ په
پاڼ
علم ګل سحر پاڼ سره غرمه ده ، شاوخوا لمر دی او دی سیوري ته ویده دی بریتور ښایسته ځوان دی د پاڼ لوري ته ویده دی که په اړخ باندې راواوړي لویې کندې ته ورلویږي قافله ده ، ترې روانه دی په لار کې ترې پاتیږي زما په چیغو را ویښ نه شو بس ویده په د
عادت شوی یم/دعلم ګل سحر نوی غزل
علم ګل سحر عادت شوی اوس په دې مالت کې زه بې یاره عادت شوی یم یاره خپه نه شــې ستا لپاره عادت شوی یم دلته مې اوس یار نشـته کلونه دي،اوښتي خو هر ماښام راځمـه په دې لاره عادت شوی یم
غزل / علم ګل سحر
علم ګل سحر غزل ستا د ښكلا دخپلولو هيله هم نه لرم د خپلو سترګو د ساتلو هيله هم نه لرم په ويدو سترګو دې زمازړه لكه خوب وړى دى اوس مې د ما ت زړه د ژغور لو هيله هم نه لرم چې ته رانه شې،تيارې راشي،نا اميده شمه دب
