د wiar wiar لخوا خپرې شوې لیکنې
سندرماره لیونیه ( حمید شجاع)
په پورته انځور کې ارمان ليونی وينی چې دا نظم ورته
د ماښامونو مين( نظم )
غنم په وږو کې له تندې وسول په هغه کال کوکنار ږلۍ ووهل د باغ انارو خو هېڅ ګل ونه که انګور په مني کې سيلۍ ووهل کلي کې هېڅ شی هم ورپاتې نه و د تورو غرونو شمله ور زلمي ته حالاتو ټولې لارې وتړلې د اتڼو يو څڼور زلمي ته
غزل
په شا مې له دې پورې غره سيتار راوړی و يو پنډ مې د ټپو په ټوله لار راوړی و تر ډېره مې په ياد دبنګړو شرنګ د ملنګ بنګ ووپه سترګو کې مې ټول خومار، خومار راوړی و دا نن چې يوه ښکلې وه خزان ، خزان روانه پرون سيند يو زلمی لکه بهار راواړی و دا څومره قامتونه دغې سپينې جامې ړنګ کړل !دې پير خو په لستوڼي کې ښامار راوړی و د ښار د ښايستونو مازيګر به په کې ورک شو لېموکې مې چينه، چيلم، چينار راوړی و چې
زه په خپله شهزاده د اباسین یم
کله ناکله ست د جام کوه په تا مئین یم پر ما پام کوه د رقیب مخکې راله مه وايه څه بس زما دومره احترام کوه په پښتنو کې به داسې څوک نه وي پاتې چې لږ تر لږه د سیف الرحمن سلېم د خوږو غزلونو یو یا دوه بیته یې نه وي په یاد . خو داسې کسان به ډېر کم وي چې خپله ددې خوږو غزلونو پنځوونکی یې پېژانده او یا یې په اړه څه اورېدلې وي . هغه لکه غزلونه چې یې د ګوتو په شمېر خو په په تول پوره دي . له همداسې ګوتو په شمېر کسانو سره یې ناسته ولاړه درلوده . د شهرت تږی نه و او شعر یې ېوازې ددې ل
راشه کنه !
راشه کنه ، بيا ېوازې شوی يم انده ! لکه ستا يوازې شوی يم بنګ لرې کنه ، خمار اخيستی يمډکه پياله را ، ېوازې شوی يم شته دلته بلا خلک بلا کېسېزه په کې ولا، ېوازې شوی يم نشته هېڅ د غرونو سړی نه شته دیډېر يمه تنها ، ېوازې شوی يم خدايه ! شړک باران دې دېخوا راولهګل يم د بيديا ېوازې شوي يم
غزل
دوی چې زړګی نه لري ، پټ په کې جانان نه لريپه دغه ښار کې خدايږو هېڅوک هم ايمان نه لري لنډۍ يې نه زده، درخانۍ او ادم خان نه لري ګل مکۍ نه شته په حجره کې طالب جان نه لري دلته شنه بوټي هم د تندې مانا نه پېژني دا نازولي خلک تمه د باران نه لري ورته رسېږي هماغه ، چې څه يې زړه وغواړيډېر بد نصيبه دي چې هيڅ هېله ارمان نه لري رود يې کوچۍ نه لري ، دښتې يې کېږدۍ نه لريغريې مرغان نه لري ، کلی يې
د وخت ملاله
بيا په کوم لورې په کوم خوا لاړېبيا د کوم سولې په سودا لاړې اې دوطن اې ملالې شهزادګۍد کوم ماتم په وير ژړا لاړې نه دې ټپۍ شته نه د مينې کيسید کوم سنګر په تماشا لاړې د ازاد په نوم سرود دې نشتهبيا د کوم ننګ په کربلا لاړې مټۍ را ونغاړه بنګړي شرنګوهپه کې يادونه د لالي شرنګوه په وطن ننګ اواز او ژغ پورته کړهبيا يوه ملاله شه بيرغ پورته کړ جرګه مارنو ته جرګي يادوهد سولې غږ شه
غزل (بلينډه بدرۍ)
یو ستوري ته وم ناسته ټوله شپه په ترنمژړلو مې یو څوک هره شیبه په ترنم چا شوم ټوخله وکړه شومه چوپه لکه بتتصویر ته دې راغلې وم څه ښه په ترنم له سوزه یو ( ملنګ شاعر) بې دریغه زنګیدهيسن ) مې ورته وې څه په مزه په ترنم ځواني د پیکر ټال دانتظار په زاړه ښاخزه زانګم پکې ګرانه همیشه په ترنم ورشو کې ژڼي څک شي تروشې ټنډې شي خوارهچې ستا یو غزل واخلم ښه ډاډه په ترنم ژړیږي کاینات ورس
غزل
د خیال په بام ستوري ته لاره نیسمستا د الهام ستوري ته لاره نیسم ځمه د غره په څوکه غلی کېنمنن د ما ښام ستوري ته لاره نیسم شیندم سرې وینې د شفق په غرونو اچوم دام ستوري ته لاره نیسم وړه خولګۍ ترېنه په زوره اخلمنن یو ګلفام ستوري ته لاره
سولې سندره
ای د وطن پيغلې غبرګ لاسونه په زيارت کيږدئ سولې ته جنډۍ تړې نذرونه په زيارت کيږدئ ***جوړی کتارونه په هوا کې دسپين غر په لور پاس په اسمانو کې لړۍ لړۍ ځي تورغر په لور والوزئ شاهين شئ قطارونه د خيبر په لور بيا د سولې غږ شئ د
(ننواتې)
اوښکې ننواتې کړم که سترګې ننواتې کړمیاره که ته وایې دابه غبرګې ننواتې کړم ستادپیغلتوب په محرابونوکې به ورغړيځان سره به شپې دشیخ بزرګې ننواتې کړم ستادې په ماپوروي دزهرادځوانۍ سره غزلیوواربه وږمې په ناړد درګې ننواتې کړم هو، به یې ځواب وي یارپښتون دی انکارڅه مانا؟زه چې پرې داښکلې زړې ګرګې ننواتې کړم غ
سوغات
دوينو په وطن کې دسلګيو سيوا څه ديډيوې خو مې د اوښکو راوړه څلي ته سوغات دغېږ په جنازه کې يې نن کلي ته ور وړمهدچم شهيدې څانګې يو ښاغلي ته سوغات دشرق او غرب دا لوی لوی درڼا ښارونه څه ديډالۍ دې وي زموږ د چم يو ښکلي ته سوغات خاوند که مې دکلي په ګودر بيا مازديګر کړدعشق خواږه به وويشم ټول ک
تېروتنه (دويمه برخه)
د مینې قرباني ده چې ښکلا د ميني مسکاشو هد ورځو په تيريدو په مينه باندې د هغه د ژوند سره د ناساز ګاری په وجه هغه د خلکو سره په اړيکو نېولو بنده شوه، هغې دا اجازه نلرله چې د خلکو په ودونو او کوژدو کې ګډون وکړي خو حقيقت هم دا و چې خلکو ميني ته ښه لارښوونه نه کوله البته داسې کسان هم وو چې مينې ته به یې ښه لارښوونه کوله او ورته ویل به يې چې تير په هير حساب کړه او ديو نوی ژوند پيل ته هرکلی ووايه خو دا مينې ته دمنلو وړ نه وه دا ځکه چی هغه
تېروتنه ( لومړۍ برخه)
مينه ديو ناکامې مينې قرباني ده درنو لوستونکو نن غواړمه چې ديوې پښتنې خور دژوند حالات دهغې دغوښتني سره سم تاسې ته بيان کړم. دهغه ښکلي سترګې، ګاږه باڼه ، نرۍ ورېځي ، ګلابي شونډې او تور ويښتان زړه راښکونکي دی . ان چې په سترګو کې یې داوښکو ډندوکي له کږو بڼو اوغټو غټو سترګو سره او په شونډ و یې ترخه موسکا هم دهغې ښکلا زياتوي. اوس مينه دخپلې کورنۍ نه لرې جلا وطنۍ کې د خپل ناکام ژوند شپې ورځې تېروی ، د تېر
غزل
د ځوانۍ سور،د حٌسن راګ،د ناز له تاله وځيغرور مې خود پسې یاغي شي له مجاله وځي د انتظار شیبې دې دومره ګړندۍ نو مه شهچې مې دوران ورسره لاړ شي تر زواله وځي له اندیښنو ېې رنګ الوتی وي ګودر ته راشيشیبه حیران راته وګوري خو بې سواله وځي په ستورو غږ کړه چې رڼا دې خپلې کلکې نیسي
رژيدلي هيله
مازدیګر په زیړیدوو د دنګوماڼیو سیوري اوږده غزیدلي وو دسرک له غاړې سره په پیاده رو کراکرا راروان وم ډیرستړی وم لاسونه اوپښې مې داسي یسیدل لکه چې زما نه وي. هو،ټوله ورځ مې دسیمټوبوجۍ پنځم منزل ته په شاه خیزه ولې وې زړه مې ډوب ډوب کیده نه پوهیږم چې درسته ورځ به ماڅومره اوبو څیښلې وي اوڅومره خولې راڅخه څڅیدلې وې ټول ځان مې دسیمټوپه دوړوکې لت پت وو جامې مې له ډیرو خولوڅخه داسي وچې کلکې وې تابه ویل چې له پلاستیک څخه مې ګنډلې سور دوبی و ډېره ګرمې وه سوځونکی
داعوه
ښاغلی هغه ورځ ډیر راته په غوصه شو ګرم هم نه و هم دا څو ورځې وړاندې یې ځواب راکړی و هغه دافکرکاو چې خبره نوره خلاصه شوه خو زه هغه ورځ بیا په دفترکې ورته شین شوم کله چې مې ددفتر ور په ګوتو نری نری وټکاو نو په ډېر اخلاص یې راته وویل مهرباني وکړئ راځئ.زه چې ورننوتم هغه خپلې وړې سترګې چې دوریځو په وېښتانوکې یې پټې وې دمیزپه سره په یوه اوږده پرپړه کاغذکې ګنډلې وې له لږ انتظار نه وروسته یې سترګې راپورته کړې چې زه یې ولیدم نو مخ یې له قهره سور او شین واوښت، ډیرپه غضب یې راته وویل ته بیا دڅه
مسافرې مرغۍ
چۍ پسرلی شياودغروله څوکودسپینوواورو ماهیان وښویږیدرې رالنګې شي اوسپینې چینې وزیږوياوزموږپه دښتودشیدولښتي خواره واره شيزه به خپل زړه دپسرلي وږموکې وشیندمهترڅوداستړې مسافرې مرغۍله رنګ اوخوندسره الفت هم حس کړې ۱۳۸۵/۲/۱۰
خوبولې سترګې
ته جذبه د محبت او شفقت يېته دمينې د مقام لوړ منزلت يې د دونيا ښايست دې ټول له تانه ځار شيته زما د پاکې مينې حقيقت يې خوبولې سترګې پورته کړه ګلفامهخوار زړګي لپه کې واخله مرحمت يې دا نری نری باران د پسرلو تهښايسته ګل دپسرلو د ننګ غيرت يې د ريدي ګلان به ټول له تانه جار کړمحسين خيل ته ته ډيوه
