شعرونه
د نيکمل ځاځى غزل
غزل دمطلب يار يی ښه مـــــــــــی وپيــژندی ډير دوکه مار يی ښـــــه مـــی وپيـژندی وگوره ستـاله غـــــــــ
زه درته توره اخلم: رحيمه پښتونجار
زه درته توره اخلمزه درته توره اخلميوه ورکوټې ښاېستوکې شنه بخونه تورهچې هره کرښه کې يېزمونږ د کونډو يتيمانو او د بورو ميندودورکو ورکو قسمتونواو بې رنګه اوښکود مخ حجاب پرانيزيچې د شهيد د زړګي ورک ارمانېد کوم ښامار د ژامې غاښ مات کړیچا
د زرکې غزل
غزل دی پکتيا دغرو بلبله وم اوس نه يم دی اشنا د خولې بدله وم اوس نه يم دی جانان سره جوړه سنګرته تلمه زه په زړه ډېره شډله وم اوس نه يم ماتوه مې په تيره تبرګي باندې زه پخوا خوږه سنځله وم
د پير محمد کاروان په زړه پورې غزل
غزل وګوره اوښبه راوړى بار د ګلابونو دى خوب وينم بلبله وايي وار د ګلابونو دى غرونو ته سوما ختلي کلي ته نرکس روان بس باچا ګلاب دى او ټول ښار د ګلابونو دى تللى هغه وخت چې تار د ديم يې وو د تر څانګو تاو وايي د ژوندون سره اوس تار د ګلابونو دى راغ
د سميرا کوچۍ نوى په زړه پورې غزل
غزل چې نه په ورځ را سره مل وي نه په شپه پاتې وي دا ډېر غمونه دي اور واخلي چې اېره پاتې وي وحشي بادونه به يې تا غوندې په بله يوسي را سره څو به خواري نښې ستا د پله پاتې وي يو په غزل بل مې په اوښکو زړګى سپک غوندې شي
غزل : مينه منګل
لکه شپه غم د جانان رانه چاپيرو د خوږې مينې ارمان رانه چاپير و هرې خواته چې زه تلم په زړه مې اور ودغمونوتورزندان رانه چاپير ود بيلتون بلاه دې ياره يیوړم يوړمدرنځونو يو جهان رانه چاپير وو مينه لاړه خو دردونه ېې ناسورشولهم يې درد هم يې درمان رانه چاپير وچې د مينې سمندر کې شومه ډوبهستا دمړو سترګو طوفان رانه چاپير و
انديښمن ځاځى
غزل په خداى راباندې ګران شـــــــــــوى د ځـــــــــــان په څير يو څوک
د سميرا کوچۍ تازه غزل
غزل د هغو زړونو چې د اوښکو يې پروا ونه کړه شکر دى خدايه چې زخمونو يې ملتيا ونه کړه تل يي په اوښکو بله ساتو مګر بيا هم کله زموږ دې خواري ډېوه ګۍ چيرته ړنا ونه کړه ما چې پلو کې ورته عجز کړې نامرادي هيلي لاړى په شا شو هغه هيڅ خبره بيا ونه کړه غ
نظم: سميراکوچۍ
نظمد کهکشان په طرف تللى جانانخاونده بيا لکه نظر غواړمهچې د تيارو په لړمانه کې ښخ شيداسې سهار لکه خنجر غواړمه--ته د ګامو په حساب نه شوې روانلکه نظر تر دېواله ووتېبس لکه اوښکه و وتو ته تيارپه نري درد سره له زړه ووتې--اوس به خفه يې په دې ډېر چې ولېلکه د ستورو چوپه خوله پاتې وېما يو احساس درته د درد درکاوهډېرې خبرې مې په زړه پاتې وې--چې له حيا مخ په پلو کې پټ
د اوښکو هنداره: رحيمه پښتونجار
د اوښکو هندارهزه مې د اوښکو په هنداره کې نند خپلې مينې د قسمت ناوکۍ څه په سلګو او په ژړا وينمهچې د زړګي د اجنبي ارمان زړګی يې ورتهد سرو سکروټو يو توپان په سرو لمبو سېځلیاوس يې سپرغۍ د سوځيدلي زړګيد پتنګانو د جامو په حجاب ورته د زړه په دوره په وچو وچو اغزود سروغاټولود زړه داغ سپخلیزه مې د اوښکوپه هنداره کې نند خپل ارمان جنازههلته کې لرې د ګوګل په جلګهد زړه په ګور ښخوم زه مې د اوښکو په هندا
د روما محمدي ښکلى غزل
ستا په زخـمي شــــــونډو د خنـــدا تصويردا د بې وسۍ د انتهـــــــــــــــــا تصــــــــــوير
جميل اخندزاده
غزل نادان نظرمې ترجانانه پورې ځان رسويته ورته ګوره چې اسمانه پورې ځان رسويدزړه ماڼۍ ته يې ورتلل دومره اسانه نه ديخيال ته ده سخته چې سلطانه پورې ځان رسويسترګوکښې پروت دچا تصويرچې ترزړګي ښکته کړياوښکو ته ګوره تر ګريوانه پورې ځان رسويڅوداميد ډيوې رپيږي دزړګي په ساحلخو دتقديرکښتۍ طوفانه پورې ځان رسوي
دجلال خپلواک ښکلی غزل
دجلال خپلواک ښکلی غزل يمه ګومـــان لاس اوګرېوان دخپل باور سره يمدخير له منځـــــــــه چا ايستـــــلی يم دشر سره يم ما منصوري سجدې راوړې خوحيران پاتې يمزه نااشنـــــــــا ستا دمحراب او لـــه ممبر سره يم زما په څــــــوکه يې دي څو رنګه بُتان جوړکړيګارګر څټـــــــک يمـــــه په لاس کې دازر سره يم يار زمـا لمر دی زه تياره ښکا
د روما محمدي په زړه پورې غزل
دروما محمدي ښکلی بامفهومه غزل چې يادونه د جـــــانان ورسره نه شتــــــــــهبې ايمـــــانه دي ، ايمـــــان ورسره نه شته ته راياد شــــــــــوې خو ژړا راته رانغلـــــــهورېځې راغلې خـــو باران ورسره نه شته کوم انسان چې ژوند کوي ، بې محبتــــهتش وجـــــود لري خو ځـان ورسره نه شته
د غلام رباني فياض په زړه پورې غزل
غزلمنم خوندونه چې په قند او په شكرو كې ديخو عبرتونه بس زمونږ د پند خبـــــرو كې دي مونږ اتلان كه نه يو ځو دا تلانو پــــــــــــــــرلارتل مو ستايلي اتلان خپلو سنـــــدرو كې دي مونږ په مزرينو څپلو هم لار دمنزل لنـــــــډوومونږه په غرونو كې اوبه څښلي تندروكې دي كه دپاريس پر ښار و
د سميرا کوچۍ تازه او په زړه پورې غزل
غزل کعبه ســـاتي په زړه کـــــې او هم منات ســــاتي پــــه زړه کې دا خلک خـــــــو اوس څو رنګـــه حالات ســــاتي پـــه زړه کې دا سترګې مـــو کږې ورپســــې ستـــــورو غونــــــدې نه شي هر څوک چې دلته لمر غوندې عادات ســــــاتي په زړه کې
سميع الدين افغاني دوه غزلونه
اروا ښاد ګل پاچا الفت تهستا دالفت ډيوه په لاس وه اوس تيارې يريوتېځکه وطن کی د دردونو افسانی پريوتېد هغه يو افغان په نوم چه تا وحدت ته بلل اوس يی په کلی او بانډو کی دغم شپې پريوتېد پاک احساس او د وروری خبرې کمې ښکاريځکه په سمه او ميرو کی اديرې پريوتېد وطن دښتی او ابادې يا ويجاړ ځايونهپه هر قدم کې د ژونديو جمجمې پرېوتېڅومره وحشت او بربريت شو په بې وزلو خلکوپه اديرو کې په زرهاوو جنازې پريوتیڅو
ماشومتوب : نذيزاحمد نذير
ماشومتوب زمانه وه چې د کلي شوخ ماشوم وم زمانه وه چې مې سر لس ځايه مات و زمانه وه چې د کلي د نفرت وم زمانه وه ترحم راباندې قات و »»»»»»»»»» زمانه وه رانه لوبې زېږېدلې
داڅنګه درد يې ؟ رحيمه پښتونجار
دا څنګه درد يې...!!!! دا څنګه درد يېدا څنګه درد يې چې مې اوښکو ته ګريوان ژړوېدا څنګه درد يېچې نغمو ته دې په زړه کې دغم ناوې ژاړيچيرته ورا يې نن دعشق د جنازې راغلېچيرته په سور پالنګ دوره ورله د عشق جوړويدا څنګه درد يېدا څنګه درد يې چې سره وړانګه شې د غم په ساراپه سر وريږې لکه تندر د لمبو په ښکلارا نه چاپيره کړي سپرغۍ د بوړبوړکو لمبوپکې چغيږي دشهيد ارمان اروا په
غزل : سميرا کوچۍ
غزل لمبه نه شي ليمه مې دومره سره نه شي اخير او ستوري پکښې وريت نه شي نينه نه شي اخير لږ ودريږه ماتل شه سترګې بيا راواړوه همدا مې د ديدن ورستى شيبه نه شي اخير ناسته يم د څو تورو پلو مې لپه کړى تر
مات ستورى : غزل
غزل ستا له څنــــــګه، ســتا لــــه کلي ، ســتا له ښــــــاره وتى يم لکـــه مات ستـــــورى د خـــــپل ژوند لـــه مــــــــداره وتى يم د لټـــون په يبلو پښـــــو پـــــــــه يـــــــو غزل پســــــــې ګرځيږم يو نيمګـــــړى غـــوندې ســــــاز يـــــــم له س
غزل : حبيب الله صباح طوطاخيل
غزل سپرلي د وينو دي وتلي ده د ګل جنازهديار فراق کي دزړه وځي له ګوګل جنازهديار ښکلا ديار ځواني يي خامخا ژړويڅی څوګ يي ويني په مالت کي داوربل جنازهڅی څوګ جفا کړي ځوانيمرګ يي درنه غواړوربهڅه مو ګناه ده څی لا وځي داجل جنازهڅي توري زلفی دی که سيورۍ د ماښام وينمهده د اشنا که د ښاپېري د کاکل جنازهدزړه په وينو می ليکلي دا يو څو خبريد څه ناورين وو څی وتلي دغزل جنازه
ماتې غوټۍ: رحيمه پښتونجار
ماتې غوټۍته وﻻړ وې راته ﻻر کېما درمنډه واخيستله د خپل مات زړه ارمانونو مېځولۍ درله سپړلهچې پلو مې درله خور کړڅنډې تشې وې له هيلوبل څه نه وبسيو څو د رڼو اوښکو مړاوې پرخې مې پلو کې ځلېدلېبل څه نه وبسيو څو سلګو زما د ارمانونود شيبو ګيلې کولېبل څه نه وبسزما ماشوم زړګۍ و او يو څو ماتې غوټۍ وېبس يو څو ماتې غوټۍ وې...!!!
غزل : خوږمن ځاځى
غزل اوس رانه څــه پوښتې چــې چاته شـــاعري کومـه د سترګو توره خــــــو بـــس تـــا ته شاعــري کومـه هــغوى خبر کړى چــې زما تر مخ دې نه تيــريـږي زه بدرنګۍ ته نـــه ښـــــکلا ته شـــــــاعري کـــومه په دې امــــيد چـــې مې راتلونکى نسل وژغورمه
حليم شملزي غزل
غزل زړه می درزيږي په تندي باندې خولې راغلې چې يارمې نشته په کاروان کې قافلې راغلېدومره اسانه دقومي غورځنګ تسخير مه ګڼه اوس مو ځلمو ته په وجدان کې ولولې راغلېپريږده اشنا دا دپردو زاړه وراسته دودونهزمان بدليږي دژوند نوې فلسفې راغلېتاخو قسم خوړلی دلته به رقيب تيرنشيدغه دی بيايي تر څپلو مخته پايڅې راغل
