شعرونه
غزل - طوبا ندا
غزل ته پوهېږې مينه څه ده ؟ بس د زړونو پيوستون دی د کثرت په آېنوکې د وحدت د رڼا شتون دی اول مينه حسن روزي ، بياشي حسن مور د مينې د فطرت په نندارتون کې دا څه ښکلی اوښ
د ګوهر وزیرغزل
په ډک محفل کې چې د بل ښکلوکي نام واخلمه له بې وفا نه څه په بیل رنګ انتقام واخلمه لکه ښایست په نیمه لار کې پریښودل نه کوم زه چې د چا سره یو ځل په لاره ګام واخلمه دا مې پښتو وکړه رقیبه چې په کلي راغلې ګني ته خپل سوچ وکړه څنګه دې سلام واخلمه ګوهر وزیر په تورو کاڼو کې لوی شوی یمه اوربل دې څنګه له جبین څخه په پام واخلمه
د فریدون خوځون شعر
مور زه چې سهار له کوره وځم خلکه مور مې پلو لاندې لاس پورته کړي دعا وکوي سپېڅلي رب ته وايي شکر خدايه کوچنى بچى مې زلمى شوى دى اوس زما کاکل زما نرۍ ږيرې ته ډېره خوشاله وي دعا کوي چې خدايه له هره غمه يې وساتې ته
د جلال امرخېل درې نوي غزلونه
غزل پروت په مورچل کې د جهاد ، په عنبرينو څڼو خاونده ! ته يې لرې ښاد ، په عنبرينو څڼو خدايزده شهيده ! تورو خاورو کې به څنګه پروت يې ؟ بېګا همزولو کړلې ياد ، په عنبرينو څڼو
غزل - سميرا کوچۍ
غزلسميرا کوچۍ خـــاونده څنــګه ورک شـــــــوۀ د خـــــندا د قــــدم پـلونهښــــكاريــــږي پـــــه دې لاره د ژړا د قـــــــدم پـــــــــــلونهپر دې کوڅه چې راشې سا نــــــــــيولى شــــــانې درومهاى! باده چــې وران نـــــه کـــــړې د اشــــــنا د قدم پلونهســــتا در تــــه خــــو جانـ
څلوريزه
څلوريزه رڼا د ستورو نه وه سپوږمــــۍ تنــــدر وه نيــــولــــېرباب په ژبه ګونګ وه شپــــــېلۍ تندر وه نيـــــولېکه ځما د لېوني احساس شور نه وای په جـهان کېورو ورو بـــه اوس دا ټوله نــــړۍ تندر وه نــــيــولې عماد دوران
د کينې غبار
د کينې غبار ځم چې جوړه يې کړم بيا د زړه هينداره رانه ماته د يو چا د زړه هيندارهکوم تصوير پکې د يار تبه اخيستې؟ نن مې بيا ده په درزا د زړه هيندارهکه دې شپې رڼا کوې راسره مل شهاوس مې ښه کاندې رڼا د زړه هيندارهدا سړى منم ډير ښکلى له څيرې نه خو يې ډکه له ر يا د زړه هينداره د لف
شريك غزل
شريك غزل چې توره شپه وخوري سبا راولي خداى دې پر مونږ داسې بلا راولي عبدالمجيد پل يوه شېبه كې چې مسكى غوندې شم
غزل - نبيله غزل
نبيله غزل غزل د اور لمــــبـې د پښـــــــتنو پــه وطــن راورېـــدې د پـــــــښـــــــتنو په وطـــن ته چـــــې راتلــــې د پښــــتنو په وطن کړې دې تـــيارې د پښتـــــنو په وطن د رڼـــــاګــــانو د مـــــالت خــــاونـدان وژنـــــي ډيــــوې د پښـتنو پــــه وطن شــــوې د باروتو په لوګـــو کــــکړې د ګـــــل وږمــــې
د عمر دراز مروت ښکای غزل
په رڼا ورځ په هر ساعت راسره مله وي سیوري خو چې تیاره شي خدای منې راسره نه وي سیوري سپینې خولې په سپین رخسار یې هو بهو داسې وې لکه د واورو چې په و
د سعدالله فطرت نوی غزل
که جنګ ته نه ځمه وطن مې له اختیاره وځي که ځم نو وایي شر پسند د شر په لاره وځي د مرګ نه پس به ته بیا هم لکه ژوندی یادیږې
د ګوهر وزیرغزل
دتیارو زړونه څیري د رڼا غشي دا بلا خو باید وخوري بلا غشي دا زما او ستا تر منځ چې څه تعلق وه درلیږل به ما ګلونه او تا غشي
غزل - خادم
غزل د هوش د سټړې فلسفې له شره تېښته کوم د لېنتوب غېږ کې د زړه له سره تېښته کوم د جنون غرونه زنځیرونه به په غاړه وړمه خوله به له خاورو ډکوم دلبره تېښته کوم ها! چی مسکۍ سترګې په چپه خوله سندرې وایی د پیغمبر د قی
د کاروان صيب غزل
غزل پير محمد کاروان شرنګ نه کړي د بنګړو غوندې ګرم نه دي جنګ وهلي دا زړونه مو د وسپيې په شان دي زنګ وهلي له چا نه به د عقل او د هوش خبره واورو پاچا شراب خوړلي دي ملنګ دي بنګ وهلي سرونه د خوړ کاڼي دي ويده دي نه ويښيږي هرڅو که په څپو د حادثو غورځنګ وهلي
د يو طالب شعر
د يو طالب شعر زمونږ لر وطن آباد دى زمونږ بر وطن آباد دى ستا ده پاکې مينې زور دى ستا په سر وطن آبادى دى د شهيد په پاکو وينو دا سنګر وطن آباد دى که په سمه لاره سم وي ستا رهبر، وطن آباد دى منافق په کې پرې نږدې
نوى غزل / الهام
غزل دا اغزي چې داسې تل د ژوند په لار ديويښوي مې دا مې مل د ژوند په لار دي چرته خلک په مزل د ژوند په لار دي چرته هسې خلک شل د ژوند په لار دي دا چې مري دوى ملامت دي، چې روان لاد خپل مرګ او د مقتل د ژوند په لار دي د مينو سترګو اوښکې دي ځليږيڅراغونه دي چې بل د ژوند په لار
نظم / سوچه کافر / ش. شيرين زوى
سوچه کافر يادونه : دغه وخت چې زمونږ ادبي ياران د هجرت له ديار ( پېښور ) نه هېواد ته راستانه شول او دلته يې دندې شوې ، ځينو نورو يارانو به بيا هلته د طنزپه ژبه (سوچه کافر) بلل ، د همدوى له جملې يو ښاغلى الهام هم و چې په کابل کې يې د دندې سره د پېښور ادبي بانډارونه پالل ، د هغه د تسلۍ لپاره مې دغه نظم ده ته ډالۍ کړى دى .شيرين زى تا هم پرېښودم يواځې ګرانه تا هم
نوى غزل / الهام
غزل بيــا وهــلي يې دي بــنګ پـــه لار ځــنګېږيراروان پـــاچــا ملــنــګ پـــه لار ځــــنـــګيږي دا زلمى د رباب تـــرنګ په لار ځنـــــــګيـــږياو دا پېـــغله کوي شرنــــګ پـه لار ځنګــيږي دا خپل لاس يې خپل ګرېوان کې دى نښـتى له خــپل ځان سره په جنګ په لار ځــــنګيږي اوس ډيـــوې دي پ
غزل / هجرت الله اختيار
غزل هجرت الله اختيار تــر خــپله ځان رسېدو ته وســـيله په كــــار دهخپلــې څېــرې لــــيدو لپاره اينـــه پـــه كــار ده د بــــل وژلــو نه د خپــل ځان وژل ډېر غوره ديد بل پر ځاى خپله لـه ځان سره جګړه په كار ده دا دېوال ښه و تـــر پــــرونه، چـې دېوال پاتې وخو نن پـــه كې بېرون وتــــو ته دروازه په كار ده
نوى غزل / الهام
غزل چې ښايسته دى په زړه پورى دى جالب دى دلته دا مـــنظر له ســـترګو نــه غـــايــب دى دا زمــا د خپل جنـــون د زړګــــي غــــږ دى چې د عشق په موسيقۍ کې مناسب دى هر يـــو فـــرض درباندې دلته فرض عين دى هر سنـــــت دربانــــدې دلته کې واجب دى دا زمــــــونــږه د دښـــــمن د لاس امساء ده دا په مونږ کې چې سرد
ښکلى غزل / اقبال شاکر
غزل ډله پـــره زيـــاته په هر لــــور د زورورو وي شــــــــور د زورورو وي او زور د زورورو وي مونږ ورسره هسې دا د پړي ســر نيولى دى نور که
غزل / صبغت الله بېنوا
غزل داچــــې په لــــمبو بـاندې مين يمهستاپه شونډوسروباندې مين يمه ســترگودې اسر راباندې کړى دىســـــتانــازونــخروباندې مين يمه ستا د زېړو زلـــفو څــــه پــروا لرم خپلوپــــښتــــنوبـــانــدي مين يمه ته خودمړې گـــېډې پــاړسي واېزه مې په پښتــ
غزل / محمد اسماعيل عندليب
غزل شرنګ يې د بنګړو د مازديګر آذان کــې ګــډ شولوخدايــــږو چـــې له لپــــې مـــې دعــا لـــمن ته پرېوته څنګه اوس ناصــــحه تـــوبــــه مـــاتـه نه کــړم وګوره مينه د تنــــکـــي جـــانـــان مـــې بـــيا لمن ته پرېوته سپينه، سپينه ځي راځي د سپينې پاغوندې په څېرنور زمــــا زړګـــــي تـــ
پرده پوښه / هجرت الله اختيار
پرده پوښه!مــخالف اكـــثر د خـــــپلـــې ارادې شــــمدرنه لرې شـــم چـې غواړم در نږدې شـــم پرده پوښه! زړه په نــورو لارو سر كــــړمهسې نه چې دې اخر كـې بې پردې شــــمرانه لــــرې د ګــــناه دا پـــليــــتــــي كـــــړهبې فايدې يمه چې لږ خو د فايــدې شـــمزه په كومه لاره درشم چې ستــا لار وي؟درته بيا په كومه لار سر په سجدې شم؟عقل يو څه رانه غواړي زړه مې بـــل څــهزه حيران يم د ه
رحمان بابا/ گل پاچا الفت
رحمان بابا پېژندلى دې هم ځان او هم جهان دى ځکه وايې درست جهان عبدالرحمان دى په رښتيا دې قدم ايښى په اسمان دى قربان کړى دې منصور نه شاه جهان دى تاته خاورې، سيم و زر درې واړه يو ديخان، سلطان او قلندر درې واړه يو دى
