مصوره زړه مې ستا  خبرې غواړي
مصوره ستا تصوير راته ياديږي
چې تقدير يې د خپل قوم بدلول غوښتل
سپيڅلتيا ستا د ضمير راته ياديږي

مصوره ته د ګل غوندې ښايسته وې
خو بدرنګو دې ځواني  لمبه لمبه كړه
په سينو كې  يې چې كاڼي ګرزول نو
په چړو باندې يې  څيرې  ستا سينه كړه

ته خو لاړې خو ارمان به دې ژوندى وي
دا ډېوه  به بلوو په تورتموكې
ته به نه يې خو ګلباغ به دې سمسور وي
يادوي به دې بلبلې په نغمو كې

مصوره دا فضا به رنګينه شي
ستا د پاكو وينو ښكلى رنګ به واخلي
تا چې وكرله مينه پدې چم كې
خداى خو لوى دى لدې كلي جنګ به واخلي