د بې وفـــــــــا يار لـــــه سلوکه  درته څه ووايم
زه د بدرۍ او لــه ملوکـــــه  درتــــــه څه ووايم
که مې په شا مرمۍ  خوړلې پـــر ټټر مې نه وي
بيا مې پــــر قبر لاړې توکــه درتـــــه څه ووايم
زما د زړۀ پـه نغري بــــــاندې دى د هيلو ديګى
د هجر مړې سکروټې  پوکه درتــــــه څه ووايم
مينو مــــــه راوړئ زړګوټي لــــوټوي يې درنه
د ښکلو ښار کې خو ده شو که درتــــه څه ووايم
مــــــــــا د فــــــطرت د کاېناتــــــو ننداره کوله
ناست وم د پـورې غره پـه څوکه درته څه ووايم
سور وي په وينو د ظـــــالم خنجر همېش ملګرو
سره د ښکاري د باز مښوکـــه درتــــه څه ووايم
د شپې په خوب کې مې پړانګان د بېلتانه وېروي
لکه ماشوم وکړمه کوکــــــه درتــــــه څه ووايم
«نوراني» دغه يو شهکار غزل ته غــوږ ونيسه
نور به د خوار قلم په نوکــــه درتـــــه څه ووايم