غزل
د جګ غره کاڼی شوم چې و خوزم بيديا ته راشم
زه چې څېړنه د ژوند هرې فلسفې شروع کړم
په نتيجه کې يې ضرور دا ستا ښکلا ته راشم
د څڼورنګ چې مې شي ساز د طبيعت درو کې
د ذات اوبه شم د شپې تور رګ کې سوما ته راشم
لمر چې سر پورته کړي د بلې ډېوې رنګ واړوي
داسې چې زه د زړه نه ولوېږمه تا ته راشم
يون مې د غشيو پر سرو تکيه پر خدای جلانه !
مور مې هم مړه دعا چانه واخلم چا ته راشم
