اوبو  یمه اخیستی ،  خو  څوک  لاس   نه  راکوي

ناځوانه   ده   دنيا ، د  ژوند  احساس  نه  راکوي


ستا مينه تاوه وي  رانه  هر  ځل د  غم  څادر

جانانه  د   خوښۍ    راته   لباس    نه  راکوي


عجیبه ده ‎، په عشق کې شوم له عقل او فکره خلاص

سند  راته  بیا  هم  څوک  د  افلاس  نه  راکوي


زه   خپله  سپیڅلتیا  د    محبت  تر  پایه  ساتم

شیطان لعین دې ډير په  کې وسواس نه راکوي


احساس  د محبت  دې  خدای  تر  مرګه  ما دانش   ته

بې    ستا   نه   په   احد من  الناس  نه     راکوي