څــوک مــــو په کاڼـــو بانــــــدې ولي راتــــــه سر ماتــــوي
څـــوک مو څیــــړۍ له بیـــخه وړي، څوک مو نښتر ماتـــوي
کــلي پــه کـــــــــلي خواره شوي، د غــــم تــــخم شینــــدې
شنــــه چیـــــنارونــه مو له غــــــــاړو د ګــــودر ماتـــــوي
دا د رڼــــا ورځـــې غــله بـــــیا له کومـې خــوا راغلـــــــي
مــــونـــږ ورتـــه ګورو، دوې زمــونږد کاله ور ماتـــــــوي
زمـــونـــــږ د کلي ښاپيـــــــرۍ زمـــــونږ د کلي په میــــنځ
د قــــاف دیــــوانــو ده نیـــــولې تـــــرې وزر مــــاتــــــوي
د وخــــت خــــلیـــــل مــــې خــــدایــه وساتې له اورد نمرود
بـــوتـــان جـــــوړ شـــــوي په لاســــونـــو د ازر ماتـــــــوي
پښـــتـــــون احساس مې له کابــل ځي تر اټکــــه پــــــــورې
د غـــــزل تــنـــــــــده د حمزه په خــړ خیــــــبر ماتــــــــوي
خــــلکو روژې په خُــــرما ماتــې کړې ثــــواب لــــــــــپاره
دانــــــش روژه د یار د شونـــــــډو په کوثـــــر ماتــــــــوي
