غزل
د ګل د شونډو د پرهر ، ګلې ! که ستا بې وسي
چا ته بیان کړي په دې ښار کې څوک د چا بې وسي
زما ژړا ، زما فریاد ، زما غوغا بې وسي
ستا په لیمو کې نرۍ اوښکې او چوپتیا بې وسي
لاس پریښودل دې د ایمان له پریښودو ګران دي خو
څه د حالاتو مجبوري ده ، څه زما بې وسي
زه به له تا نه یوه شپه هم جدا شوی نه وای
ما که لیدلی شوه مورجانې د بابا بې وسي
د یزید تورو ته یارانو یک تنها پریښودم
را ته شوه یاده د حسین ، پر کربلا بې وسي
په بې ننګۍ باندې یې ټول جهان خبرې کوي
چا هم ښکاره نه کړه ملګرو د پاچا بې وسي
زما وجود چې ستا په تګ جلاله نه لرزیده
ما ته معلومه شوه د خپل زړه د درزا بې وسي
جلال امرخېل
24.06.2011
- جلال امرخېل
د اباسین غورځنګونه
که زما د شخصیت حدونه ګورې
زما فن زما د فکر ترجمان دی
که اباسین یوسفزی د خپل شخصیت لپاره د خپل فن حواله ورکوي نو ورسره دا خبره هم انتقالوي چې فن او شخصیت دوه سره تړلي توکي دي چې په پښتنه ټولنه کې یې یو له بله نه شو جدا کولی.پاسنی شعر که څه هم چې د شاعرانه ښکلا او په خپل ځان کې له پټ خو رسونکي پیغام له مخې پر زړونو ښه او خوږ لګي ، خو دعیني واقیعتونو په نظر کې نیولو سره دا خبره د تاید تر پوره بری...
24.08.2011
- جلال امرخېل
غزل
په غم به واوړم ، زندګي به مې شي ګرانه مه ځهدرته منت کوم د خوږ زړګي درمانه مه ځهلږه مسکۍ شه ، د همزولو د تهمته به شېزما له څنګه ګلې داسې پریشانه مه ځه
که په دې تمه ځې چې ما درپسې وژړوېزما خودي ما ته معلومه ده جانانه مه ځه
راغلې نه وې چې د تګ پیریانو ونیولېلږه ایساره خو شه ، ګرانې په روانه مه ځه
خپله څراغ شه ، رڼاګانې په وطن وشیندهجلاله ستوریو پسې بره تر اسمانه مه ځه...
