غزل
لکه چې بیا په غلط لوري تر رڼا روان یم
سیوری مې مخکې دی او زه پسې تر شا روان یم
چې ستا له لوري راروان یم ، یم په ځمکه کې ډوب
چې ستا په لوري در روان یم په هوا روان یم
کلونه مخکې چې مې پښې د زړه تڼاکې وې پرې
کلونه پس د عشق په هاغه لاره بیا روان یم
چې په سفر کې بلاګانې رانه لار چپه کړي
اخلمه ستا د تکو سرو سترګو بلا روان یم
زه دې محفل ته تل په ډکه خوله درځم ګلابه
خو چې واپس درنه روان یم په ژړا روان یم
لکه حسین، بلا د ښې ورځې یاران لرمه
خو د یزید مقابلې ته یک تنها روان یم
جلال امرخیل
30.11.2010
- جلال امرخېل
غزل
زلفې ، دواړه سترګې دي ماران ، ماران مرګ ته مې يو ځای شول ښاماران ، ماران
خوري مې ؛خو پېرزو مې په يخنۍ نه دي ساتم په لستوڼي کې ياران ، ماران
زه چې ژاړم نه راجيګوي باڼهپريوځي دروند خوب ته په باران ، ماران
ښکلې جينکۍ د باغيچې مچۍ ښکلي هلکان...
24.12.2010
- جلال امرخېل
شاعر کله کله د خپل شاعرانه ژوند په اوږدو کی له یو ډول مایوسۍ سره مخ کیږی ، داسی مایوسی چی فکر کوی ما هیڅ و نه کړل او که څه می وکړل چا ته می وکړل ؟ ایا هغه څوک چی ما یی له غمه د ژوند ټولی خوښۍ پریښی دی زما د دی درد درک کولی شی او یا به یی وکړی ؟ له دی ډول مایوسۍ سره ډیری وخت ویښ شاعران او ښه شاعران مخ کیږی ، خوشال بابا هم له دی مایوسۍ سره مخ شوی دی
زه یی چا لره وهم قدر یی چا زده
په اور وسوزه دا تورې قلمونه
شعر څه د...
