غزل
هغه جوړې راځي له لمرخاته په لمرخاته
يو لمر سره بل هم راوخاته په لمرخاته
نور پاتې د سپوږمۍ او څراغونو څه مجال ؟
راجيګه چې له خوبه شولې ته په لمرخاته
بېګا خو ټوله شپه لکه زمرۍ وې ښه ډاډه
دا رنګ دې نو بيا ولې والوته په لمرخاته
يو ، وژني سړی ګرانې ! مزدورۍ ته پاڅېدل
بل ستا داسې خواږه خواږه کاته په لمرخاته
د خدای لپاره نه تلمه مکتب ته شين سهار
خطونه به په لاره و پراته په لمرخاته
بېګا يې د ښار ټولې ميکدې کړې لېونۍ
جلال د سر له درده پرېواته په لمرخاته
جلال امرخېل
28.05.2010
- جلال امرخېل
غزل
غاړه غړۍ اوري شرابونه ، ګلابونه اوښکو دې ماحول کړ ګلابونه ، ګلابونه
لمر به مړ وای ، نوم به د يوسف د نور پيکه وای نه وای که پر مخ دې نقابونه ، ګلابونه
خدای مه کړه چې لږ دې هم خاطر د ښکلو دروند شي خدای مه کړه چې تېر کړي عذابونه ګلابونه
ما...
01.06.2010
- جلال امرخېل
سلامونه يارانو ! د عابد صيب دې کور ودان وي ،چې خپل بيتونه يې له مشاعرې نه جدا کړي ، بس ما هم بهانه غوښتله او شکر په دې ،چې پرون شپه له افلاين کېدو نه پس مې ټول بيتونه ځان سره تکرارول ،چې رانه هېر نه شي ؛خو زړه مې د الهام اشنا په بيتونو پسې درد کوي ، خدايزده چې ساتلي به يې وي که نه ؟ دا تاسو او دا هم د قدرمن عابد صيب په مطلعې پسې في البديهي بيتونه.
غزل
" زړه يمه څه تور کاڼى د غر نه يم...
