ډالۍ
په ټولګي کې د تدریس پرمهال د کوم شي د ماتېدو له غږ سره زمونږ ټولو پام همغې خواته واوخت. سمدلاسه لیمه په ژړا شوه. پوه شوم چې کومه ګلدانۍ يې چې له ځانه سره راوړې وه، هغه ترې ګذاره شوې او ماته شوې ده. څنګ ته يې ورغلم او اوښکې مې ورله پاکې کړې. ور کښته شوم چې د مېز له لاندې نه د ګلدانۍ ټوټې راټولې کړم. د ګلدانۍ په یوې ټوټې يې لیکلي وو: * مننه ښوونکیه! ورځ دې مبارک شه!*
ژباړن: شیرین اغا جهانګیر
رباط سنګي هرات
۰۸-۰۳-۲۰۱۰
13.03.2010
- پېمانه
طمع
آسماني رنګه برقه يې پرسر وه. د اوړي د سرې غرمې د سره لمر لاندې تندې نیولې ولاړه وه. د خپل حیا او ژوند د خوندي ساتلو لپاره يې د سوال لاس غزولی وو. د تورو شیشو ډول ډول ګاډي يې ترڅنګ تيرېدې، مګر ډېرو لږو به ورته خپل ګاډی قرار کړه او هغه به يې په یوې افغانې نازاوه.
ناڅاپه یو سور رنګه لنډکروزر د هغې ترڅنګ ودرېده، ښیښه ښکته شوه او د پاخه عمر سړی چې تور پکول يې پر سر وو، سر له دروازې وویسته او هغې ته يې وویل:...
13.03.2010
- پېمانه
اخر به لېونی شمه جانانه که را نه شې
پردی به شم له ژونده او له ځانه که را نه شې
وعده دې د خزان وه د سپرلې بهانه دې وکړه
یقین مې شي چې شولې بې ایمانه که رانه شې
سبیله مجبوري ده ګني چېرته مې هېرېږې
زه هم درتللی نشم په آسانه که ران...
