طمع
آسماني رنګه برقه يې پرسر وه. د اوړي د سرې غرمې د سره لمر لاندې تندې نیولې ولاړه وه. د خپل حیا او ژوند د خوندي ساتلو لپاره يې د سوال لاس غزولی وو. د تورو شیشو ډول ډول ګاډي يې ترڅنګ تيرېدې، مګر ډېرو لږو به ورته خپل ګاډی قرار کړه او هغه به يې په یوې افغانې نازاوه.
ناڅاپه یو سور رنګه لنډکروزر د هغې ترڅنګ ودرېده، ښیښه ښکته شوه او د پاخه عمر سړی چې تور پکول يې پر سر وو، سر له دروازې وویسته او هغې ته يې وویل:
- ای! تاته وایم! لماسره ځئ؟ که راسره ولاړه شئ نو ښه ډېره مرسته به درسره وکړم.
په برقې پوښول شوې مېرمنې لنډکروزر ته ښکته پورته وکاته، بیا د موټر دروازې ته ور مخ ته شوه او په نیولې غږ يې له لنډکروزر والا نه پوښتنه وکړه:
- سمه ده. خی اول راته دا ووایه چې نوم دی څه دی؟
لنډکروزر والا په ډېرې حېرانتیا له هغې نه وپوښتل:
- زما په نوم څه کوئ؟
هغې ورته په ډېر سکون ځواب ورکړه:
- بیا به اولاد رانه د خپل د پلار د نوم پوښتنه کوي، زه باید د هغه د پوښتې لپاره ځواب ولرم.
ژباړن: شیرین اغا جهانګیر
رباط سنګي هرات
۱۳-۰۳-۲۰۱۰
