زه ژوند لټوم !
دخيال پر غالۍ ناست يم. دغرونو څوكو ته ورشم
هلته له يو څو غرنيوو ونو پرته هيڅ ونه موم
بيرته دغره لمنى ته راشم
څو زركى او څو هوسۍ ښكاره شي چى يوه اوبله خوا زما له ويرى وتښتي
هغوىء له ما سره دمرګ استازى وينى،
چى دهغوىء پر لور ور روان يوو،
له هغه ځايه يو باغ ته ورشم، ښكلى شين باغ، چى د رنګارنګ مرغانو شور ورته يو داسى روح وربښلى چى زړونه تسكينوي
زما له رسيدو سره سم مرغان والوزي او هلته پرته له ما اوباد څخه چى د ونو شنى پاڼى خو ځوي څوك نه وي.هغوىء دخپل
ژوند دژغورنى لپاره له ما څخه والوتى ځكه چى زه بايد هغوى هرومرو ښكاركړم
هغوىء زما په وجود كى دخپل مرګ نښى وليدى او والوتى،
له هغه ځايه دسيند دمستو څپو شور ته راروان شوم دكبانو سيوري مى وليدل چى دسيند په څپڅپانده موجونو كى لامبى خو چى كله زه
رانزدى شوم،كبان ورك شول او په يوه شيبه كى دسيند تل ته لاړل، زه پوه شوم چى هرو مرو زما له ويرى ماهيان هم پټ شول
هغوىء زما په وجودكىيو پټ راز وليداو هغه مرګ و چى ددوى دنيولو پسى له ما سره يوځاى مل و،
بيرته نهيلى راستون شوم ژوند مى ونه موند او په دى پوه شوم چى مرګ زمونږ يواځينى ملګرى دى
نو په دى نړۍ كى به مونږ هيڅكله بى له مرګه ژوند ونه مومو.
