غزل٠ د ژوند چپې

خدایه ولی می هر وخت زړه پریشان دی
مدام په سترګو کی می اوښکو باران دی

مزل می اوږد او زه یم ستړی، تلې نشم
منزل می نشته رانه ورک کاروان دی

ستا د مینی لیونتوب داسی انتها ده
خپل ځانه بی خبر،څیری می ګریوان دی

تا په یاد کی می ډیری کړی تویی اوښکی
یو خدایی می حاله خبر او بل ځان دی

وختونو په چپو کی داسی تیر شو وخت
شاته کندی مخ ته می بیابان دی

غمونو شپی دی چی راځی یو په بله پسی
هره ورځ وحشت هره شپه هجران دی

احمده دی نیمګړی او غمځپلی ژوند کی
مرګی ستا غیږ کی راشی دا می ارمان دی