شاعر او ښاپېرۍ سره ملګري شول.
ښاپېرۍ ،شاعر ته خپله بڼکه او شاعر ،ښاپېرۍ ته شعر ډالۍ کړ.
شاعر بڼکه د خپل شعري ديوان په مېنځ کې کېښوده او شعرونو يې اسماني رنګ واخيست .
ښاپېرۍ شعر زمزمه کړ او خولې يې د مينې خوند واخيست .
خدای (ج) دواړو ته وويل :
په دې کار مو خپل ځان ته ژوند ګران کړ !
شاعر ، چې اسمان وويني نو مځکه ورته کوچنۍ شي . او ښاپېرۍ ،چې دمينې خوند وڅکي اسمان ورته تنګ شي !!!
01.09.2009
- سيد شاه سقيم
اختره اې ښکلیه اختره زه بخښنه غواړمسږکال دې نشم لمانځیما مې چمبه سوځلېزما له سندرو نه اروا ختلې ګنې ګیډۍ قمیس ښه ډک په پاولوها زرزري سالو اوس هم لرمههم به نکریزې یوې کڅوړې کې وي تاخ کې پرتېخو زه بخښنه غواړمدا ځل دې نشم لمانځیاوس مې ها مستې سهیلې نیمې هم پاتې نه ديدوی سره غبرګې يې چمبې لمبه شوېاختره اې ښکلیه اختره ته به ګورې کنهدا په مالت کې څومره ماتې...
03.09.2009
- سيد شاه سقيم
تاتـه څـه پته ده چې زه داسـې تنها ولـې يـم؟چې پخپل ذات کښې سمندر يم نو صحرا ولـې يم؟د روح تړون د عنکـبوت د تار په څـير که نه دىنو په قربت کې بيا په دومره فاصلـه ولـې يـم؟زه د ژوندون په ﻻر يوازې خپـې تڼاکې تلـمهد زړګي ډاډ له زمـا زړه کې اسويلـى هم نه ووخو بس يو زه وم يو مي تـګ وو ناپوره ، ناتمـامد هاړ غرمو کې مي د ژوند څوک لاروى هم نه ووخو خداى خبر چې د ک...
