نظم ۷۰ ـــ ّ دَ افغاني غمو خوړلیه مسیحا! ّ
وایه !
ستا دَ زړه له سره غمرازیانې
زړخوښیانې
او په سترګو کې ولاړې
دغه اوښکې
ستا دَ مکر به اوس څنګه؟
دا زَپلي
او پُرهار پُرهار وګړي
بیرته ښاد
او روغ رمټ کړي پخوا غوندې
چې هم ستا له لاسه
دي خو ژوبل شوي
ــــــــــــــ
( دَ لورالائي کټوۍ مهاجر کېمپ په لیدو ... ۲۰۰۲ع)
نظم ۷۱ ـــ ّ دَ انساني فطرت په سمه ّ
چې له دې مځکې څخه
پاس تر شنه آسمانه پورې
بیا له سپوږمۍ څخه هم
رَ ک تر هر هر ستوري بېلي
دَ سرې او شنې په شان
که پرانستل شوې لارې لا هم ،
خو دا نړۍ
او په نړۍ باندې مېښته خلګ به
دَ رنګ او نسل
یا مذهب او دَ وطن په نامه
دغسې ښکاري
وېښل شوي غرضي کرَکو کې ،
هم به یې وي ولاړ
تر منځه دېوالونه .... ځکه
چې چرته وَ نه داړي دغه ځناور
خپلو کې
ــــــــــــــ
( راولپنډۍ ... ۲۰۰۱ع)
نظم ۷۲ـــ ّ دَ بابا خوبونه هم واړه دروغ شول ّ
نه هغه پښتون دی ، چې بابا په خوب لیدلی ؤ
نه هغه ژوندون دی ، چې بابا په خوب لیدلی ؤ
هغسې تر منځه مو ولاړ دَ انا غرونه دي
لا ، هغه بېلتون دی ، چې بابا په خوب لیدلی ؤ
***
یو دَ بل دَ لاسه موږ په لمسه دَ اغیارو مرو
نه رسېږو موږ تر منزلونو او په لارو مرو
لا هم هغه موږ یُو او زموږ تر میانه هغه جنګ
څه هم که بې واره دَ انګرېز په هتهیارو مرو
***
زموږ له جوره خویندي نن اکثره بې مړو ګرځي
زموږ په لټون میندې هم همېش په ادیرو ګرځي
ښار دَ ژوندانه مو دی پرېښی وَ اغیارو ته
موږ ګرځو په غرو کې او مرګۍ مې په سرو ګرځي
***
ناوې دَ پښتو مو تر مرۍ خپله نیولې ده
بیا مو خپل دَ لاسه سپېرو خاورو ته سپارلې ده
اوس که یې په اوښکودَ ګور سنختې لا هم پرېمنځو
مړه آرزو وَ سر ته په ژړا چا رسَولې ده؟
***
څوک چې زموږ غوښې په مزه مزه دَ زړونو خوُري
څوک چې زموږ وینې په کاسو کې دَ سرونو څکي
لا هم یُو دَ ښو په تمه ناست وَ هغو خلګو ته
څوک چې جنازې راته په ملا دَ خپلو وروڼو ږدي
***
ژوند که په سپیتانه وي ، نو وایم چې مرګی ترې ښه
ننګ که په سړي کې نه وي وایم چې نر سپۍ ترې ښه
پت ، ښېګړه ، توُره او وفا چې شوقه! نه لري
اور دي په هغه پښتون پسې شي، فېرنګی ترې ښه
ــــــــــــــ
( کوئټه ... ۱۹۹۵ع)
نظم ۷۳ ـــ ّ دَ پرونۍ څېرې په لټون ّ
هغه هنداره
زما دَ سوچ هنداره
هغه هنداره
زما دَ خوب هنداره
چې یو څېره یې په ما تل لیدله
داسې څېره
داسې ژوند وزمه څېره
چې هم مې خپله وه ،
هم خپله نه وه
ځکه خو ما به په هنداره باندې
دَ تجسس او دَ حسرت منګولې
په مینه مینه لګولې مُدام
په دغه نیت
چې زه یې وَ پېژنم
لا یې دَ خان په باب څه وَ ژغوم
خو ، دَ نصیب لکه چې نه وه خوښه
چې یوه ورځ
هغه وړه هنداره
زما له لاسو ناڅاپه وَلوېدله
او دَ طلب هغه ماشومه څېره
په سل توکرو ځله وَوېښل شوه ،
بس له هغې ورځې تر ننه پورې
زه په لټون دَ هغې ښکلې څېرې
هرې جنۍ ته زړه په لاس کې ږدمه
او لا ، دَ سترګو په کچکول کې ځینې
په ماته خُله خېرات دَ مینې غواړم
ځکه چې څوک په رنګ مُونېږي ورته
دَ چا په سترګو کې هغه سترګې دي
څوک په تندي
او څوک په زَنه هغه
څوک په شُونډانو
څوک په پوزه هغه
ــــــــــــــ
( کوئټه ... ۱۹۸۸ع)
نظم ۷۴ ـــ ّ دَ پښتون په کور تیاره ده ّ
زما په یاد دي
ښه په یاد دي
چې ، دَ نیمې شپې وَ خواته
ما په مخ دَ کاغذونو
هغه ټول څه ؤ لیکلي ،
کوم چې زما دَ قلم څُوکې
نه ؤ کښلي بیا دَ مخه ،
هم په دې خو مې دا سترګې
څڅېدلي وې څه داسې
چې دَ سرې سیاهي ټول توري
په یو بل کې سره ګډ شول ..
بس که نه وه ړنګه شوې
زما دَ اوښکو په سېلاؤ کې
نو دغه یوه فقره ، چې
ّ شوقه! پورته څراغ بل کړه ،
دَ پښتون په کور تیاره ده ّ
ــــــــــــــ
( تاند وانۍ ، زیارت ... ۱۹۸۹ع)
نظم ۷۵ ـــ ّ دَ تیارو په زد ملګري لټوؤ موږ ّ
موږ دَ مینې دَ جذبو له برکته
دَ جنون دَ ورستني پُولي په خوا کې
دَ بېلتون په نوم
نفرت په دېوالونو
نوشته کړو او په ګډه مخته تېر شؤ ،
څنګ په څنګ
له تاندو هیلو سره داسې
چې که څه هم
اوس لرو بېل بېل نومونه ،
خو، له اصله دواړه
یو تن او سایه یُو
او دَ لمر سره سره په وړاندې ځو موږ
دَ تیارو په زد
ملګري لټوؤ موږ
ــــــــــــــ
( پېښور ... ۲۰۰۲ع)
نظم ۷۶ ـــ ّ دَ خوشحال بابا دَ توُري مټي ّ
ـــ ۱ ــــ
دَ چا په ننګ
چې خوشحال خان تړله توُره پرون ،
نن دَ هغو په خاوره کې
دَ هر شنه شوي فصل
بُوټي تک سره
او بُوی دَ وینو ترې ګُلېږي ځکه
چې ، دلته دې قام
دَ غزا او دَ جهاد په نامه
خپلو کې لوبې دَ سرونو
دومره کړي دي ، چې
اوس دَ اوبو په ځای
ویالې په کې دَ سرو سرو وینو
تنده دَ مځکې ماتوَي
او لور به لور بهېږي
***
- ۲ -
دَ چا په ننګ
چې خوشحال خان تړَله توُره پرون
نن دَ هغه قام
ورارې بُورې ، کوُنډې رنډې لا څه
چې پېغلې خویندې
او وړې ماشومې لوُڼې لا هم ،
پینې پینې زړَو جامو کې دَ بل چا
بې ستره ....
لکه سوالګیري
کور په کور ګرځي ، خېرونه غواړي ،
خو، بلې خواته یې نرګاړي
دَ دې هر څه پرته
مرمیانې خوُري په سینو باندې
دَ غېرت په نامه
***
- ۳ -
دَ چا په ننګ
چې خوشحال خان تړَله توُره پرون
نن دَ هغه قام
سړي خپلو کې ، دَ بل په لمسه
دَ وینو تنده
ماتوَلو ته جوګه دي داسې
چې ماشومان یې لا هم اوس
په امبارونو باندې
ځانته خواړه
دَ بودَګانو غوندې څه لټَوي ؟
چې له لمرونو که ساتي ځان
دېوالو سیورو ته ،
خو یخو شپو کې
ځان په اور دَ اخبارو تودَوي
ــــــــــــــ
( کوئټه ... ۲۰۰۰ع)
نظم ۷۷ ـــ ّ دَ ځناورتون خاونده! ّ
منمه دا
چې ، تا په زور دَ سوټي
له ځناورو دي جوړ کړي دي سړي
خو، دا به ته هم منې
اې باداره!!
چې که افغان نن دَ زمري په بڼه
تنده په وینو دَ انسان ماتوَي
خو، دَ دې جُرم قصور واره ته یې
ته یې ... بل څوک نه
سزا واره ته یې ،
ولې چې ....
دائی خو ټپَي کړی تا دی ،
اوس یې لا
مالګې په زخمونو هم ږدې ... ؟
ــــــــــــــ
( کوئټه ... ۲۰۰۲ع)
نظم ۷۸ ـــ ّ دَ دې آغاز ، انجام به څه وي ؟ ّ
ما دي لاس
په لاس کې واخیست په دې نیت ، چې
دَ وجود له حرارته مې
دَ زړه حال
ستا وَ کاڼې زړه ته لږ خو درمعلوم شي ،
خو په هیح نه شومه پوهی ، چې
ګله یاره!
ستا په زړه کې هغه وخت څه ؤ ؟
چې لاس دي ...
زما په خوا راغزَوئ
نو ، دي په وار وار
سترګې مړې مړې زما په لور را اړَولې
هم دي شُونډي په غاښو راته چیچیلې
ــــــــــــــ
( کوئټه ... ۲۰۰۲ع)
نظم ۷۹ ـــ ّ دَ زُوی په سر باندې سودا ته جوړېدلیه پلاره! ّ
ښه خو به دا وي
چې دَ لاسه یې مرۍ خپَه کړې
په وخت دَ زوکړې
دَ هغه زُوی
چې سبا یې تربُور
هغسې هم
په غال کې ستا
او ستا دَ ورور دَ شملې
ککړ په وینو
ځواني مرګه مړی تا ته
که په زړَو اوږو در ږدي ...
نو په تا غر نړَوي
ــــــــــــــ
( راولپنډۍ ... ۲۰۰۱ع)
