غزل
اوس خو لا زړونه دي بلېږي ها د چا خبره
نه مو ډېوه په کار راځي نه د ړنا خبره
دوى مې د زړه په درزا هله پوه شوه کله چې ما
په ژبه اړاوه ستا نوم چې وکړم بيا خبره
له ډېره وخته يې په زړه کي ساتي نه يې ليکي
دغه قاتل په خپل تندي د مدعا خبره
تورې جامې به بيا و نه کړم څو مې وس وي چيرته
ما چې کږلې دا خبره وه رښتيا خبره
اوربل دي دود شم په دې لاره يو څو پلونه پراته
همزولي مه کوه د باد او د هوا خبره
ستا د کوچۍ په لاس کې داسې يوه تشه پرته
ډکه به نه شي نه په ستورو نه په دا خبره
غزل
ته لاړ شه اوس ويده شه په قراره، يم ولاړه
سپوږمۍ غوندې په سر ستا تر سهاره يم ولاړه
اوس ووايه جانانه دا چې څومره دي تصوير کړم
و مخ ته دي ريچې ريچې هنداره يم ولاړه
مودې وشوې بلا شپې تيرې شوي دي مګر لا
زه ستا په انتظار يم ستا د پاره يم ولاړه
که نن وي که سبا کراچۍ لاړه به شم تا نه
زه خواره د کابل يم بس په لاره يم ولاړه
رضا ستا ده خاونده واک هم ستا دى مګر زه خو
په وړاندې دي تورمخې ګناه کاره يم ولاړه
شعرونه
