- جي، تپوس مې کولو.
- صوفي صیب، د څه تپوس دې کولو؟
- جي، لوګري یو. لو کوو.
- ما ته خو لوګري نه ښکارئ!
- جي، پټی راته ښایه، لو کوو یې.
- همداسې وړاندې ورځئ، کوم پټی به درته پیدا شي.
بیا کرۍ ورځ په لو پسې ګرځیدو، خو چا لو رانکړ. ماښام چې کور ته راوګرځیدو، ماما راته ویل په مونږ څه شوي چې لوګري نه ښکارو. لوګري به څنګه ښکاره شوي وه، چې سپین کالي مو پر تن وه، ږیرې مو ښایسته ږمنځ کړې وې، او ماما منظم پکول په سر ایښی وه.
دا د هجرت په چاپیریال (جلوزو کیمپ) کې استاذ محمد مزمل اسلامي (ماما) او حبیب الرحمن اوریاخیل (خوريي) د هغه وخت کیسه ده چې نه کار وه او نه روزګار.
02.04.2013
- محمد مدثر اسلامي
نن سهار د مامورینو موټر ایله تر محمودخان پله راورسولو. محمود خان پله ته نږدې د موټر له منځه دودونه پورته شول، "د ماشین د اوبو لین چاودلی" موټروان مامورینو ته اعلان وکړ.
د ښار زړه ته د پلي تګ په تکل شوو. نور مامورین له مونږ مخکې ګړندي روان وه. زه د تفتیش د برخې له مدیر صاحب سره، چې له عمره پوخ سړی دی، ورور ورور تلم. په لار یې راته په هیواد کې د روان فساد کیسې کولې.
د تفتیش برخې سرورکار د مسایلو او کارونو له تحلیل او ارزونې سره وي، چې په پایله کې یې په یادو کارونو امتیاز یا جزا...
17.04.2013
- محمد مدثر اسلامي
د افغانستان د مامورینو په اړه مې له پخوا اوریدلي وه چې ډیر کله له کاره پښې سپکوي. له مامورینو سره مخ شوی هر تن د مامورینو لټۍ لړمون خوړینی کړی وي. ما چې کله خپله شهادتنامه اخیسته له همدې ستونزې سره مخ وم. هره ورځ به یې ډیر شمیر کوټې راباندې وکتې او په پای کې به بیرته هماغه لومړۍ کوټې ته راروان وم. له څو ورځو منډو وروسته هر چا راته ویل، چې تر څو پیسې ورنکړم کار مې نکیږي. ما تر پایه چا ته پیسې ورنکړي او ځکه له اونیو منډو رامنډو وروسته مامور صاحبانو نیمه شهادتنامه راکړه.
نه، د شهادتنامې...
