غزل
که زه تياره وم د خپل ځان په دايره کې به يم
که رڼايي شوم د جهان په دايره کې به يم
وخته بلا دې واخلم نور مې زندګۍ ته پرېده
يو خوار پښتون يم د دوران په دايره کې به يم
يو څوک دي زما لپاره لاس پورته کوي دعا ته
همېش د دغه لوی احسان په دايره کې به يم
که ستا د مينې دغه لوړ مقام ته ورسېدم
سم لکه ستوری د اسمان په دايره کې به يم
زما وژلو ته د چا په فتوا راغلې ځوانه
د خدای بنده يم د ايمان په دايره کې به يم
کله که راغلې نو ګلونه به دې لار کې شيندم
که رانه لاړې د ارمان په دايره کې به يم
که چېرته ښه شوم پرښتې به مې سلام ته راځي
که چېرته بد شوم د شيطان په دايره کې به يم
واک مې درکړی چې هر څه غواړې هغه به کوم
دا ستا د حسن لامکان په د ايره کې به يم
واک
30.03.2012
- جاوید واک
غزل
دا ستا ليدل د ذوق پالل وو، نور خو هېڅ هم نه وو
زمونږه زړه کې به اور بل وو، نور خو هېڅ هم نه وو
دا ژوند منې!؟ دې بلا څومره ګذارونه راکړل
د ارمانونو لوی مقتل وو، نور خو هېڅ هم نه وو
دا چې نن توره ورېځ خوره ده او لمبې وروي
چا قتل کړی پرون ګل وو، نور خو هېڅ هم نه وو
غټه کيسه ترې دې بدرنګې دنيا جوړه کړله
ما درکتل ستا موسېدل وو، نور خو هېڅ هم نه وو
...
30.03.2012
- جاوید واک
غزل
سم قيامت وو سم د زړه د دردېدلو وخت وو
زما د راتللو وخت وو ستا د بېرته تللو وخت وو
هغه شېبه هغه صحنه دې خاطره پاتې شي
چې ملاقات وو د باران د ورېدلو وخت وو
د لېونتوب او د ځوانۍ غرور دې ومره ښكلې
زما د سېځلو وخت وو ستا د خندېدلو وخت وو
وجود وو ژوبل د يوه موجود له لاسه سره لمبه وو
شوګير را خور وو د جانان د ستنېدلو وخت وو
وخت وو زړګي كې...