غزل
لکه چې سره تنور کې څه رنګه لمبه بلیږي
داسې مې زړه کې ستا د مخ د یاد جلوه بلیږي
دې تور ماښام کې دا څراغ په څه اسره بلیږي؟
چې د ارمان هر یو پرهر مې ورسره بلیږي
یوه ماشومه نجلۍ ناسته ده د پلار قبر ته
یوه وړه شمع پر لویه هدیره بلیږي
اورورکي زما د فکر دي ، شیندلي مې دي
کوم مشالونه چې پر لار تازه ،تازه بلیږي
ځار دې د اوښکو له سرخۍ ، اور به مې واخلي وجود
انګار د زړه مې ستا د سترګو په شغله بلیږي
تمام ولس د بی غمۍ په درانه خوب ویده دی
د یو شاعر کور کې لا هم تته ډیوه بلیږي
د زړه زخمونه دې رڼا کوي جلاله اشنا
او که سکروټې د هجران په توره شپه بلیږي
جلال امرخېل
20.04.2011
- جلال امرخېل
تلپاتې درد
که څه هم چې نن سبا هر څوک په پښتو ژبه ښه نثر ولیکي نو کره کتونکي به تر ټولو په سر کې ورته دا لیکي چې په نثرونو کې یی د الفت صیب رنګونه ښکاري ، دا به شاید الفت صیب ته د ډیر عقیدت په حساب وي یا به په دې وجه وي چې په پښتو ژبه کې د هنري نثرونو لومړنی تر ټولو ښه لیکوال مرحوم الفت صیب ګڼل شوی دی ، خو زه نن د ښاغلي ګل رحمان رحماني د تلپاتې درد په هنري نثرونو دا خبره نه لیکم ، ځکه ښاغلی ګل...
24.04.2011
- جلال امرخېل
غزل
ماحول که هر څو لمبه کړی ستا کرم هم دی راوریدلی پر ګلانو خو شبنم هم دی
یوازې تا ته مې شاعر احساس سلګۍ نه وهي ګرانې پر سر باندې مې پروت د وطن غم هم دی
جفا هم تا وکړه ، بې ننګه دې هم زه یاد کړمهژړا هم ته کوې ، مات کړی دې قسم هم دی
رقیب...
