غزل
که لاهور که رنتنبور دی که باګرام دی
هر منظر په وينو سور زما د قام دی
څوک له سپي سره ، سپی کيږي نه ، رقيبه!
بس دی ، تا ته مې په درې لوېشتې سلام دی
ستا د سپينې خولې وعده به يې سپين نه کړي
زړه مې تور د تورو زلفو په الزام دی
اوس چې ځان ته مئېن وايمه ، شرمېږم
اوس خو دا مرض په ټول کلي کې عام دی
زه حيران يم ،چې ځواب يې څنګه ورکړم ؟
رالېږلی له کابل نه چا سلام دی
ټول زما د یو خوشال له سره روحه شه
که شکسپیر دی ، که غالب دی که خیام دی
شعر زما د خپل زړګي درد دی جلاله!
نه مې کړی کوم جادو دی ، نه الهام دی
جلال امرخېل
12.04.2011
- جلال امرخېل
کندهاري ماشومه !کندهاري ماشومه !په خوب ویده ماشومه مړ ماشومه !اته کلن شهیده !یه دجنت د باغیچو بلبله !د خدای حضور ته چې ځېنو د موسی علیسلام له سترګو پټ تیر شه یا خو دې سور په وینو سور کمیس واخله د مور په دې شلیدلې لوپټه کې پټ کړه نه چې درپام یې شي درنه پوښتنه وکړي زخمي زخمي په خپلو وینو باندې سور ولې یې؟په دې نوخېزه غوټۍ عمر کې لکه خزان وهلی ګل هسې رنځور ولې یې؟ ته لا ماشو...
20.04.2011
- جلال امرخېل
یوه هنداره په ګوتو جوړه
زمونږ ټولنه د نورو ټولنو په څېر نه ده چی یوازې د یو چا په شعر او هنر باندې قضاوت کیږي ، دلته له هنر سره سره د هنر پنځونکي انفرادیت او شخصیت هم تر ډیره په نظر کې نیول کیږي ، که یو څوک تر ټولو ښه شعر هم ولیکي ، په تخلیق یا تحقیق کې په خوله کې اور هم وګرځوي خو چې شخصی کرکټر یی یو څه مذبذب وي نو په ټولنه کې د مطرح کیدو لپاره یی چانسونه ډیر کم دي....
