غزل

ځان مې ورسپارلی دی چې څه لوبې په ما کوي
خوښه اوس د عشق ده چې روا که ناروا کوي

زه یې په فریاد او واویلا غواړم خو نه راځي
مرګ هم جوړ  زما په بې وسۍ پورې خندا کوي

زه پخوا په خپل وجود کې دومره تیر و بیر نه وم
زړه مې اوښکې اوښکې شو او سترګې مې درزا کوي

درد له په کتو مې یاران ووایي چې مړ ښه یې
داسې چې دښمن مې هم په حال باندې ژړا کوي

نه خو دې څوک ښه کوي چې بد په بیرته نه ویني
نه دې څوک وفا کوي او نه به څوک جفا کوي

ما ته چې زما د شعر ستاینې مخامخ کوي
ما پسې همدا سړی خبرې پس شا کوي

چیرته و غزل نو له حمزه او قلندره پس
اوس خو دې یاران جلاله ستا سر ته دعا کوي

جلال امرخېل