وخته لږ تم شه دادی زه هم بارومه ځمه
له دغه دور سره هرڅه ختمومه ځمه
سپوږمې له ځانه سره اخلمه چې لار ووینم
د تیارو غېږ کې ډیوې ډېرې بلومه ځمه
سپرلیه ته که مې ملګری شئ احسان دې منم
د یار تصویر ته ګلابونه ټولومه ځمه
دا د چا مخ ته دې مخ څنګه له کعبې واړوه؟
بزرګه ودرېږه پڼې دې ښکلومه ځمه
ساقي آشنا دا آخري پېمانه ډکه راکه
د زړګي تورې آینې پرې سپینومه ځمه
شیرین اغا جهانګیر
رباط سنګي هرات
۳۱-۰۱-۲۰۱۰
31.01.2010
- پېمانه
یوه لنډه خیالي کیسه
زما پلار غوښتل چې زوي ېې باید د هغه په شان مسکین نه وي. زه اوس غټ شوی یم، مګر هغه نشته چې ما وویني. زه ټوله ورځ د یوې ډوډۍ پسې ګرځم چې خپله وږې مور پرې مړه کړم. کله کله د کوڅې ماشومان مې وهي او کله کله نور سوالګر ماشومان رانه زما ډوډۍ اخلي. کله چې ځم چې د خپل کلي له باغه د سوند لرګي راټول کړم، تل په دې ډار کې یم چې په کوم ځمکني ماین باندې به پښه کښېنږدم.
اوس مې مشر ورور په یوې پښې ګوډ دی، ځکه چې هغه زما په شان بخ...
09.02.2010
- پېمانه
آزادي
سهر وختي د خپلې بسترې ترڅنګ د پیشو دغږ سره پورته شوم. ماته رانږدې کېده او په حېرانتیا سره يې په خپل دې کار کې سخت اصرار کاوه. موضوع زه حېرانه کړم. د هغې غم زه هم غمجن کړلم. کېدای شي وږې به وي. پورته شوم او خواړه مې ورته راوړه. یوه شېبه د خوړو شاوخواته تاوه شوه، مګر د خوړو له څنګه لرې شوه او پام يې ورته ونکړه. له ځانه سره مې وویل چې کېدای شي تږې به وي. د اوبو د لوښي څنګ ته مې بوتله. مګر اوبو ته يې هم پاملرنه ونکړه. ماته يې کاته....
