غزل

پرخه وه که غم و وريده سحر
لمر و که دلبر و ځليده سحر
ټوله شپه شوګير کړمه د ستا په نوم
وژني مې د خوبه پاڅيده سحر
خوب کې يې ليدلی مسافر زوی دی
...مور يې د يواله ته ژړيده سحر
ته يې يادولې نور پرې پوه نشوم
ورور او مورمې دواړه غږيده سحر
اخ فريده! غم د راته جوړ کړلو
ولې په دا لوند سر ګرځيده سحر


يو مسافر ته يې ډالۍ کوم

فریدالله حسن زی