مینه زموږ ګل وه
داسې راته مه وایه زړه مې له تا تور شو نور
ژوند مې ستا له لاسه راته اور شو نور
ښکلې مې ځوانې وه ستا مینې رانه وخوړه
علاج مې کیدای نه شي خبر مې پلار او مور شو نور
څنګه ښه وختونه و،ما وتاچې سره لوبې کړې
رامعلومیږي نه،چې ستا راسره شور شو نور
مینه زموږ ګل وه دوه نیمې ورځې یې تیرې کړې
پاڼې یې رژیږي ویجاړ مودغه کور شو نور
زه په تمه تمه تیر له ما چې ګرځې لیرې ته
یاره بیا به نه وایې څنګه دې زړه تور شو نور
داداغ له لمنې نه مې لیرې په څه چل به شي
تیته هره خوا ده زموږ مینه لوی پیغور شو نور
آسمان کې ګرځیدلم چې به ستا راباندې خیال و
ځای مې ځمکې نه اوس ښکته راته ګور شو نور
دواړه لاسه غوږ ته کړه توبه په توبو وباسه
خدیجې وفا مې پاته په یار پور شو نور
