شعرونه
شريك غزل
شريك غزل چې توره شپه وخوري سبا راولي خداى دې پر مونږ داسې بلا راولي عبدالمجيد پل يوه شېبه كې چې مسكى غوندې شم
غزل - نبيله غزل
نبيله غزل غزل د اور لمــــبـې د پښـــــــتنو پــه وطــن راورېـــدې د پـــــــښـــــــتنو په وطـــن ته چـــــې راتلــــې د پښــــتنو په وطن کړې دې تـــيارې د پښتـــــنو په وطن د رڼـــــاګــــانو د مـــــالت خــــاونـدان وژنـــــي ډيــــوې د پښـتنو پــــه وطن شــــوې د باروتو په لوګـــو کــــکړې د ګـــــل وږمــــې
د عمر دراز مروت ښکای غزل
په رڼا ورځ په هر ساعت راسره مله وي سیوري خو چې تیاره شي خدای منې راسره نه وي سیوري سپینې خولې په سپین رخسار یې هو بهو داسې وې لکه د واورو چې په و
د سعدالله فطرت نوی غزل
که جنګ ته نه ځمه وطن مې له اختیاره وځي که ځم نو وایي شر پسند د شر په لاره وځي د مرګ نه پس به ته بیا هم لکه ژوندی یادیږې
د ګوهر وزیرغزل
دتیارو زړونه څیري د رڼا غشي دا بلا خو باید وخوري بلا غشي دا زما او ستا تر منځ چې څه تعلق وه درلیږل به ما ګلونه او تا غشي
غزل - خادم
غزل د هوش د سټړې فلسفې له شره تېښته کوم د لېنتوب غېږ کې د زړه له سره تېښته کوم د جنون غرونه زنځیرونه به په غاړه وړمه خوله به له خاورو ډکوم دلبره تېښته کوم ها! چی مسکۍ سترګې په چپه خوله سندرې وایی د پیغمبر د قی
د کاروان صيب غزل
غزل پير محمد کاروان شرنګ نه کړي د بنګړو غوندې ګرم نه دي جنګ وهلي دا زړونه مو د وسپيې په شان دي زنګ وهلي له چا نه به د عقل او د هوش خبره واورو پاچا شراب خوړلي دي ملنګ دي بنګ وهلي سرونه د خوړ کاڼي دي ويده دي نه ويښيږي هرڅو که په څپو د حادثو غورځنګ وهلي
د يو طالب شعر
د يو طالب شعر زمونږ لر وطن آباد دى زمونږ بر وطن آباد دى ستا ده پاکې مينې زور دى ستا په سر وطن آبادى دى د شهيد په پاکو وينو دا سنګر وطن آباد دى که په سمه لاره سم وي ستا رهبر، وطن آباد دى منافق په کې پرې نږدې
نوى غزل / الهام
غزل دا اغزي چې داسې تل د ژوند په لار ديويښوي مې دا مې مل د ژوند په لار دي چرته خلک په مزل د ژوند په لار دي چرته هسې خلک شل د ژوند په لار دي دا چې مري دوى ملامت دي، چې روان لاد خپل مرګ او د مقتل د ژوند په لار دي د مينو سترګو اوښکې دي ځليږيڅراغونه دي چې بل د ژوند په لار
نظم / سوچه کافر / ش. شيرين زوى
سوچه کافر يادونه : دغه وخت چې زمونږ ادبي ياران د هجرت له ديار ( پېښور ) نه هېواد ته راستانه شول او دلته يې دندې شوې ، ځينو نورو يارانو به بيا هلته د طنزپه ژبه (سوچه کافر) بلل ، د همدوى له جملې يو ښاغلى الهام هم و چې په کابل کې يې د دندې سره د پېښور ادبي بانډارونه پالل ، د هغه د تسلۍ لپاره مې دغه نظم ده ته ډالۍ کړى دى .شيرين زى تا هم پرېښودم يواځې ګرانه تا هم
نوى غزل / الهام
غزل بيــا وهــلي يې دي بــنګ پـــه لار ځــنګېږيراروان پـــاچــا ملــنــګ پـــه لار ځــــنـــګيږي دا زلمى د رباب تـــرنګ په لار ځنـــــــګيـــږياو دا پېـــغله کوي شرنــــګ پـه لار ځنګــيږي دا خپل لاس يې خپل ګرېوان کې دى نښـتى له خــپل ځان سره په جنګ په لار ځــــنګيږي اوس ډيـــوې دي پ
غزل / هجرت الله اختيار
غزل هجرت الله اختيار تــر خــپله ځان رسېدو ته وســـيله په كــــار دهخپلــې څېــرې لــــيدو لپاره اينـــه پـــه كــار ده د بــــل وژلــو نه د خپــل ځان وژل ډېر غوره ديد بل پر ځاى خپله لـه ځان سره جګړه په كار ده دا دېوال ښه و تـــر پــــرونه، چـې دېوال پاتې وخو نن پـــه كې بېرون وتــــو ته دروازه په كار ده
نوى غزل / الهام
غزل چې ښايسته دى په زړه پورى دى جالب دى دلته دا مـــنظر له ســـترګو نــه غـــايــب دى دا زمــا د خپل جنـــون د زړګــــي غــــږ دى چې د عشق په موسيقۍ کې مناسب دى هر يـــو فـــرض درباندې دلته فرض عين دى هر سنـــــت دربانــــدې دلته کې واجب دى دا زمــــــونــږه د دښـــــمن د لاس امساء ده دا په مونږ کې چې سرد
ښکلى غزل / اقبال شاکر
غزل ډله پـــره زيـــاته په هر لــــور د زورورو وي شــــــــور د زورورو وي او زور د زورورو وي مونږ ورسره هسې دا د پړي ســر نيولى دى نور که
غزل / صبغت الله بېنوا
غزل داچــــې په لــــمبو بـاندې مين يمهستاپه شونډوسروباندې مين يمه ســترگودې اسر راباندې کړى دىســـــتانــازونــخروباندې مين يمه ستا د زېړو زلـــفو څــــه پــروا لرم خپلوپــــښتــــنوبـــانــدي مين يمه ته خودمړې گـــېډې پــاړسي واېزه مې په پښتــ
غزل / محمد اسماعيل عندليب
غزل شرنګ يې د بنګړو د مازديګر آذان کــې ګــډ شولوخدايــــږو چـــې له لپــــې مـــې دعــا لـــمن ته پرېوته څنګه اوس ناصــــحه تـــوبــــه مـــاتـه نه کــړم وګوره مينه د تنــــکـــي جـــانـــان مـــې بـــيا لمن ته پرېوته سپينه، سپينه ځي راځي د سپينې پاغوندې په څېرنور زمــــا زړګـــــي تـــ
پرده پوښه / هجرت الله اختيار
پرده پوښه!مــخالف اكـــثر د خـــــپلـــې ارادې شــــمدرنه لرې شـــم چـې غواړم در نږدې شـــم پرده پوښه! زړه په نــورو لارو سر كــــړمهسې نه چې دې اخر كـې بې پردې شــــمرانه لــــرې د ګــــناه دا پـــليــــتــــي كـــــړهبې فايدې يمه چې لږ خو د فايــدې شـــمزه په كومه لاره درشم چې ستــا لار وي؟درته بيا په كومه لار سر په سجدې شم؟عقل يو څه رانه غواړي زړه مې بـــل څــهزه حيران يم د ه
رحمان بابا/ گل پاچا الفت
رحمان بابا پېژندلى دې هم ځان او هم جهان دى ځکه وايې درست جهان عبدالرحمان دى په رښتيا دې قدم ايښى په اسمان دى قربان کړى دې منصور نه شاه جهان دى تاته خاورې، سيم و زر درې واړه يو ديخان، سلطان او قلندر درې واړه يو دى
دا زمونږ سوځي کورونه په دې ښارکې
غزل دا بلېږي چـــې اورونه پـــه دې ښـــــار کـــې دا زمونږ سوځي کورونه په دې ښـــــار کې مــــونږه هـــغـــــه چا وژلي يـــو د چـــــا چې اوس خواره دي تصويرونه په دې ښار کېددې ښـــار خلک د خـــپل ځان قاتـلان ديدښــــمنان دي ســره ورونه په دې ښـار کې دا سلګۍ لکه د دښـــتو خــــورې دلــــــته او غـــمونه غــرونه، غرونه په دې ښارکې څـــوک چــې دلته کـــې د ظ
نوى غزل / جلال امرخېل
غزل له خـــپل وجــــــود نـــه د وتلـــو طـــريقــــه نــــه راځي تا پـــورې خـــــدايــه د درتــــللو ، طــــريقـــه نه راځي ســـترګې مــې واړومـــــه، وشــرمــــېږم وخـــــاندمه يـــاره ! د دروغـــو د ويـــلو طـــريقـــــه نــــــه راځــي زما پښــــــتو مــــا ته په ســـترګو کې ازغــي غړوي ځـــــکه خـــو ستــــا د هې
بسنه / حيات الله وړ
بسنه چــې اوښــكو تــه خـورې لــپـې لېمه راكړي خدایقبول مې دي هرڅه لـــرم هــــرڅـــــه راكـــړي خداى كه وخت مې له تندي دسجدو نښــې دي ويـنځليستا در كې ټيټېدو تــه اوس بــاڼـــه راكـړي خداى له ډېر شكر وېستو مې پـــكې ژبـــه شـــــوه غــلتهد هر څه پرځاى اوس وايم چې (څه راكړي خداى؟)
(ميوند) ته
(ميوند) ته نصرت الهام تـــه هــــم راغــللې، د غـــــم دنيــا تــه راغلې له ســـــلګـــيو ســـره ســـم دنـــيا تــه راغـلې بــــل پــــرهــر بــه پـه زړګي راته راجوړ کړېاو کــه نه، لکه مـــلهم دنـــيــا تـــه راغــلــې يو څـــــه صــبر يـــوڅـــه زغـــم درسـره راوړهد ويـــرونــــــو د مـــاتـــم دنـــيا تـــه راغـــل
نوى غزل / الهام
غزل ښــکلې! سـلام چې دې له سترګو واخلم بس لکه جام چــې دې لــه سـترګو واخلمد زړه پيغام چې دې له ســـتـرګــو واخـلم لکه انــعام چـــې دې لــه ستــرګـو واخلم هله آغاز بــه يـــمه ســــتــالـــــه ســــترګو ښکليه! انجام چې دې له سترګو واخلمغـــمـــي، غمي ستوري يې شمارمه بس ماښام، ماښام چې دې له سترګو واخلمهغســــې ښــــکلى غــــزل بـــيا
د غزل نوى غزل
غزل زه د کـــيــنې خـــبــرې نــــــه اورمــــه دا څـــــو دانـــې خــــبـرې نه اورمــــهجـــانـــانه ســــتا هــــره خـــبــره اورم د زمانـــــې خــــــبـــرې نــــه اورمــــه چې څنګه يمه بس همداسې ښه يمد آيــــنـــې خـــــبـــرې نـــــــه اورمـــه بس دى دروغ به راته نه وايې نوردا بهــــانــــې خـــبرې نــــه اورمـــه اوس د غـــزل شــراب په س
غزل / وقار
غزل د دنیــــا د هـــرې چـــارې شــــتـــه دوه مــخه لـــکــه زمـا چې د نګارې شتـــه دوه مـخــــه دایې مخ د حـــقـــيقت دی چــې څـرګند دى پټ په زړه کې یې دوه لارې شتــه دوه مخه واړه عـــمر بـــه زمــــا پــه رنـــځ تـــېرېــــږي څو دلــــبرې ګــــنهکـــارې شــته دوه مــخه
