سره له دې  چې سږکال په کابل کې د تيرو کلونو په څېر هوا دومره سړه نه ده خو ما غوندې په تن بدن خوار کس بايد ځان ګرم وساتي. د قوس په ١٥ نيټه د يوه ګرم جمپر يا کوټي د اخيستو په خاطر يوه مارکيټ ته ورننوتم. ښه ګرم، ګرم جمپرونه مې وليدل.  اول خو به کې زما د خوښې ډيزاين نه پيدا کيده او چې پيدا به شو نو قيمت به يې له اسمان سره خبرې کولې. دومره ګران چې ما په  هغومره پيسو پوره مياشت خپله خيټه چلولی شوه. پريکړه مې وکړه چې په کباړ کې ځان ته يو کوټ او يا هم کرتۍ واخلم. پل باغ عمومي ته ورپسې لاړم. دلته هم هماغه د سايز خبره وه، هيڅ کوټ مې پيدا نه کړ چې زما په تن دې جوړ وي. يوه دست ګردان چې ښې ډېرې کورتۍ يې په اوږو سپرې کړې وې، يوه کورتۍ يې له اوږو راخلاصه کړه او ويل يې چې: (( همي ده جانت درست ميايه.)) ما هم کورتۍ راواخيسته او لاندې باندې مې وکتله. د کرتۍ په ليدو راته د يوه خپلوان خبره راياده شوه چې ٢٥ کاله پخوا به يې د ورور کرتۍ واغوسته، نو بيا به يې موږ ته شاه راواړوه او ويل به يې چې لږه لږه خو بيټلي ده. کرتۍ مې د جوړښت له لحاظه خوښه شوه، په تن مې کړه، لستوڼي مې کش کاږل، په سينه کې راته لويه ښکاره شوه. خرڅونکي ته مې وويل چې کمی کلان است. هغه راته چپه ګردن جوړ کړ کرتۍ يې کش راکش کړه او ويې ويل: ((چند روز بعد هوا سرد ميشه، حتمن جاکت ميپوشي، همي درازي ګم ميشه و نامخدا د جانت بسيار خوب ميګه)) کرتۍ يې په درې سوه بيه کړه خو په ١٥٠ افغانۍ سره جوړ شوو زه په خپله مخه روان شوم. څوګامه چې وړاندې لاړم، کرتۍ مې په تن کې ورو، ورو اوږديده، په زړه کې مې وګرځيدل چې راځه بيرته يې ورکړه ځکه چې په ځان مې جوړه نه ده. د خرڅونکي په لور مې مخ ورواړاوه، فکر کوم هغه هم په دې خبره پوه و چې کرتۍ خو لويه ده او ويريدو چې واپس يې نه کړم. ورغلم او کرتۍ مې له تن نه ايستله او هغه ته مې ويل چې بيادرجان يي کرتي ده جان ما کلان است. مه نميګيرم. خرڅونکي مې زنې ته لاس کړ او ويې ويل خير ايقدر کلان نيست، و ده تمام روز همي دستلاف ما است. ١٥٠ افغانۍ يې راته په زنه کيښودې او ويې ويل قربان سر تان.
زما هم پرې زړه خوږ شو او يوه لفافه مې ترې وغوښته او کرتۍ مې په کې بنده کړه له ځانه سره مې وويل چې چا ته يې  خدای جاتي ورکړم. سګريټ مې خلاص شوي وو يوه کراچۍ ته وروګرځيدم سګريټ خرڅونکی يو مشر سړی و چې هغه هم په تن بدن ما غوندې خوار و خو قد يې تر ما اوږد و. هغه ته مې کرتۍ ونيوله او ورته مې وويل چې کاکا دا کرتۍ ما اوس واخيسته، خو لږه راباندې لويه ده، که غواړې چې تاته يې هسې درکړم. سړې اول راته لاندې باندې وکتل، بيا يې کرتۍ له پلاستيکي لفافې را وايسته او مخ او سټ يې ورته وليدو او ويې ويل (( ګرچی بهاريست، ليکن خوبست.)) بس يوه څه مې زړه تسيکن شو. او د سرای زرداد په لور روان شوم. دلته زما ډېر خپلوان او کليوال د بوټانو، لونګيو، څادرونو او .... دوکانونه لري او ما ورسره پوره اوه کاله په سرای کې شپې ورځې سبا کړي دي. په سرای چې ننوتم نو يوه ځوان چې زه يې د ماماخيلو له جملې  څخه يم. راباندې غږ کړ چې ماما راځه چې شنې چای تيارې دي. ورسره کيناستم او  د هغه چې  زما په بوټانو سترګې وليګدې وپوهيدو چې دتيرکال زاړه بوټان مې په پښو دي نو. ويې ويل ماما بوټانو دې د تير کال په پښو کړي دي، بد ښکاري، ونيسه ډېر ښه بوټان راغلي دي، په ٤٠٠ افغانيو موږ ته پريوتي دي او په ٦٠٠ افغانيو په منډه خرڅيږي دا پښو ته واچوه. هسې هم ستا خو هر کال له موږ سره يو جوړه بوټ رسيږي.
بوټان چې مې پښو ته واچول، نو کرتۍ خرڅونکی او سکريټ خرڅونکی دواړه مې سترګو ته نيغ ودرېدل.اوپه دې خبره مې ايمان نور هم قوي شو چې که يو څوک د خدای د رضا په خاطر يو څه ورکړي، نو خدای تعالی يې يو په څو اجر ورکوي.