سرُ دې شمه، تال دې شمه، ترنگ دې شم
مات دې شم د شنو بنگړيو شرنگ دې شم
پريــــــــږده چې په سرو غرمو كې پوخ شمه
ستا د ســــپـــيـنې غاړې تور لونگ دې شم
مـــينه، ميــــــنه، مينـــــــه بـــه راوټـــــــــوكي
راشــــه چـــــې ليـــمو ســره په جنگ دې شم
بس چې لاس مـــې ستــا تـــــر غاړې ورسي
خپل قد نه مې يو په لـــــــسه دنگ دې شم
شين دې شمه، وچ دې شمه، وړه دې شم
ستا سپينو لاسونو ته سور رنگ دې شم
تـــا تـــــــــــــه چې سرور په كې د ميــني وي
بــــــــــــازه تور لوگى دې شمه بنگ دې شم
13.11.2007
- baz
خدايزده چې د بني آدم په ارواح کې يې ولې داسې مزی پېيلي دي، چې د موسيقي له شرنگ سره په گډا راځي او د غزل په اوريدلو او يا لوستلو سره غزونې کوي . خبره د غزل او موسيقۍ په وروولۍ او خورلڼۍ کې نه ده، پوښتنه د دې ده، چې کله خو ځينې غزلونه د خپل هر بيت له خوندور سُر و تال سره ځان يو گام موسيقي ته نږدې کوي.زه دلته د غزلونو وزني رغښت هم نه يادوم، څه ډؤل ووايم؟ موخه مې په شعر کې يو ډول پټ ” خوند“ دی، چې د پښتو غزل په اوسني بهير کې يې ځان په نويو ريښو ټينگ کړی دی او همدا ځانگړنه (چی زه يې د خپلې ژبې د ل...
13.11.2007
- baz
چُپ به وي او نه کوي شور خلکڅو پورې به دلته وي د زور خلک
شته دی چې اوبو ځينې هم نرم ديشته دی چې په خوله کې گرځیء اور خلک
وخت به خپلې چارې وکړي تیر به شيموږ به نه یو دلته به وي نور خلک
یو یې هم زما د زړگي سود نه شوډیر که مې په زړه کې کړه انځور خلک
سپین د پرښتو لباس په تن گرځيدلته چې اکثر وينې زړه تور خلک...