نظم ۲۲ ـــ ّ پټ لمر ّ
ما هم غوښتل
چې شینکی خال وَ وینم
دَ خپل زړګي دَ مېلمنې په تندي
چې زه یې سترګه بولم
دَ ړانده بخت
هم دَ شپې شپې ژوندانه
له تورپېکي پټ
دَ ورک ورک رُوڼ سهار
خو، درېغه درېغه په مزل کې دَ دید
په نیمه لاره مې ویدې شوې سترګې
په انتظار دَ یوې مستې څپې
ــــــــــــــ
نظم ۲۳ ـــ ّ سپینې ماڼې ّ
دا دَ واؤرې سپین کورونه
چې مُونېږي وَ شیشو ته
ټولې خښتې یې دَ خوُنو
لا خو دي دَ زیارکښانو
دَ محنت دَ خولو څاڅکې
لا خو دي دَ یتیمانو
لپه لپه یخې اوښکې
لا خو دي دَ مظلومانو
ټکی ټکی وچې وینې …،
بس ، که لږ هم ژړی تود لمر
کښته راغلی مځکې خواته
نو یې ګورئ چې ویلېږي
دېوالونه خپل تر خپله
ــــــــــــــ
نظم ۲۴ ـــ ّ اوږد مزل ّ
زما او ستا تر مابېن
هغه دَ درو لوستو وړه فاصله
دَ کمکۍ مینې ځوانېدو په هیله
څونې اوږده شوه ، ګوره
چې تر یو بله رسېدو له مخه
ما او تا دواړه ګرانې!
دَ لېونۍ ځواني تر ټاک واویښتو
ــــــــــــــ
نظم ۲۵ ـــ ّ زړه ّ
نړېدلي دېوالونه جوړ شي بیرته
رژېدلې څانګې هم وَنیسي پاڼې
خو، یو دغه اوړ مارغه دی
چې ټپَي شي
دَ نفرت په یوه تریخ کاته هم دُونې
چې وزَر کله تلي وَ الوتو ته
نو اندام اندام یې وَ ژاړي له خوږُو
ــــــــــــــ
نظم ۲۶ ـــ ّیوه پوښتنه ّ
که هر انسان په ژوندانه کې ځانته
لري په ژوند باندې حق …
نو، دا پُوښتنه کوم
چې څوک دی هغه ماشوم
دَ سړي زُوی دی که یَه ؟
چې په ټولنه کې نن
په تشه خېټه او په وچو شُونډو
خوار او ناهیله غوندې
دَ ساتېري او کورَ کیانو په ځای
له بودګانو سره
دَ یو بوده په رنګه
په امبارونو باندې
ګرځي خواړه لټوي
ــــــــــــــ
نظم ۲۷ ـــ ّ سترګې ّ
څونې ویدې سترګې
په تک ژېړ سهار
سمې له خوبه ویښېدو څخه بیا
دَ ورک تعبیر دَ لټولو په ځای
په خپلو اوښکو تور باڼه پرېمنځي
***
څونې اومې سترګې
په سره غرمه کې
دَ لوږو تندو دَ وژلو په نیت
دَ ستړي زیار په یښېدلو خولو
سوځوَي خپل نازک او وچ وچ لېمه
***
څونې ښائیسته سترګې
په ضد دَ تیارو
له توربخون غوندې ړُومبي ماښامه
په ځای دَ اوښکو دَ زړګي په وینو
بلوي ټوله شپه ډیوې دَ حسرت
***
خو، درېغه درېغه
بیا هم نه شو راویښ
ویده نصیب دَ دغو خوارو سترګو
چې دَ ژوندون څېرې له ورایه په کې
په نوې نوې رنګ ځلېږي همیش
ــــــــــــــ
نظم ۲۸ ـــ ّ په خُله یوه او په زړه بله ّ
لارې اوږدې دي څونې
دلته دَ زړونو تر منځ
چې، دَ امکان اسپې هم
ښکاري پرې ستړي ستړي
خو، بیا هم سترګې ویني
دغه غوړ ژبي خلګ
دَ بېل بېل کلي خلګ
اړکیه په سلو رښتو
لکه کړۍ دَ زنځیر
ــــــــــــــ
نظم ۲۹ ـــ ّ قلم ّ
که خبرې کړي لاسونه
نو، به وَ منمه دا هم
چې یې نه شي ړنګولی
دَ بخت کرښې له ورغَوې
نه دَ وخت سیلۍ بادونه
نه دَ اوښکو سېلابونه
نه باران باران چُړتونه
لاکن بیا هم په تندي زما
شي راغونډې یو څو ګونځې
چې قلم وَ وینم کله
په درو ګوتو کې دَ ّ ها ّ لاس
چې په کښلو دَ څو ټکو
یدلوي رابذلوي تل
لیکل شوي قسمتونه
ــــــــــــــ
نظم ۳۰ ـــ ّ ګونګۍ مینه ّ
چې زه بلنه درکول غواړم دَ مینې اشنا!
ستا دَ ښائیست په نظارو کې په کتو شمه بوخت
نشه نشه شم او په تا کې په چُرتو شمه بوخت
***
چې زه بلنه درکول غواړم دَ مینې اشنا!
له ډېره وهمه وَ رپېږم او خوله خوله شم
وَ سوځم اور غوندې په ځان کې او یره یره شم
***
چې زه بلنه درکول غواړم دَ مینې اشنا!
راته څرګند شي ستا په سترګو کې انکار له ورایه
په ځای دَ مینې دَ نفرت یو تریخ اظهار له ورایه
***
چې زه بلنه درکول غواړم دَ مینې اشنا!
یخ شي لفظونه بیرته ټول په سر دَ ژبې زما
ځکه چې مینه وي ګونګۍ ، نه شي کولی وینا
ــــــــــــــ
نظم ۳۱ ـــ ّ بڅرکې او یرې ّ
دَ ښائیست دغه بڅرکې
چې له اوره دَ ځوانۍ ستا
تل دَ ماتو ستورو غوندې
یوې بلې خواته غُورځي ،
هم دغه رنګه به ډېر ژر
دَ غرور په نغري کې
په لټون دَ سرو سکروټو
مړې ایرې دَ دې وختونو
وَ لړې را وَلړې ته
