نظم ۴۲ ـــ ّ دَ وخت زلزلې ّ
کرښې دَ لاس وي
بېلې بېلې لارې
دَ لیکل شوې نصیبې ـ ـ ـ منمه
خو، چې منګولې دَ چا ډکې وي تل
دَ ارمانوپه ځای
په سرو تڼاکو
نو، دَ هغوئ دَ خټو مېني څله
نړَوي هر کله دَ وخت زلزلې ؟
ــــــــــــــ
نظم ۴۳ ـــ ّ خپلواکه کوچۍ ّ
په زړه منګولې لګول دَ کوچۍ
څپه دَ باد نه ده نیول
نو څه دي ؟
چې دَ نازکو بُوړبکیانو غوندې
تل په ټولۍ کې له همزولو سره
دَ ژوندانه دَ هر ماښام دَ مخه
کله په دشت
کله لمن کې دَ غره
خپلې کیږدیانې درَوي په اوبو
ــــــــــــــ
نظم ۴۴ ـــ ّ برخې ّ
ته هم ویده شه زیاته
اې دَ ویده بخت سر ته ناست زړګیه!
ویده وي مړي دَ ګور
او مړي نه شي ورکولای چاته
برخې دَ ژوند هیڅکله
ــــــــــــــ
نظم ۴۵ ـــ ّ کرښې دَ یار په نامه ّ
بې تا مانده دَ ژوند په تول یم ځکه
چې ستا له جوره سترګه سترګه شومه
لکه خورَه ورَه ښکلا دَ سپرلي
چې په اؤو رنګوکې سترګې ګټي
خو، دَ زړګي په برخه تل وي تیارې
***
بې تا مانده دَ ژوند په تول یم ځکه
چې ستا له جوره شومه سیال دَ خلګو
لکه سره ځوانه یښېدلې وینه
چې په رګو کې وي دَ ژوند علامت
خو، هسې ښکاري سره سیاهي دَ قلم
***
بې تا مانده دَ ژوند په تول یم ځکه
چې ستا له جوره څړیکه شوم دَ پُرهار
لکه تېره تېره ازغي دَ بُوټو
چې پاملرنه دَ ګلونو کوي
خو، پرانوي دَ احساس لارې په دړد
***
بې تا مانده دَ ژوند په تول یم ځکه
چې ستا له جوره تکه سره غرمه شوم
لکه وختونه دَ اور اور پېعلتوب
چې دَ وجود غوښه په تاؤ ویلوي
خو، سوځېده لکه ققنس له ځانه
***
بې تا مانده دَ ژوند په تول یم ځکه
چې ستا له جوره ژوند ته لارې غواړم
لکه دَ بر بېوان تنها مسافر
چې لټوي خپل بې درکه منزل
خو، فاصلې دَ محرومۍ اوږدې دي
***
بې تا مانده دَ ژوند په تول یم ځکه
چې ستا له جوره یم لاهو په ځان کې
لکه تازه غوندې یو مړی دَ ګور
چې ورته پورته وي لاسونه همېش
خو ـ ـ ادیره کې نه وي نخښې دَ ژوند
ــــــــــــــ
نظم ۴۶ ـــ ّ ویښه شپه ّ
سر دَ پاسه دا رُوڼ ستوري
بل څه نه دي ، سرې بڅرکې
چې له اوره دَ هجرانه
الوتلي وي آسمان ته
هم په دې خو حسرتونه
په اوږو دَ اُمیدونو
دَ سهار په هیله ستړي
دَ وچ بُوټي په چم سوځي
دَ بې خوبه سرو سرو سترګو
ــــــــــــــ
نظم ۴۷ ـــ ّ ترانه دَ یاغي مینې ّ
دلته خو سترګې او ایندارې ووړ نظره ښکاري
دلته تیارې دَ بېلتانه له مازیګره ښکاري
دلته ګرېوان وي دَ غماز په لاسو چاک دَ مینې
راشه چې جوړ کړو په یو ستوري خپل وتاک دَ مینې
***
دلته کاختي ده دَ سکون ، وختونه سوځي په اور
دلته آثار نه شته دَ ژوند، ښکاري کور کور لکه ګور
دلته سړی سړی اویښتی دی تر ټاک دَ مینې
راشه چې جوړ کړو په یو ستوري خپل وتاک دَ مینې
***
دلته په لارو زیژه کاڼي او ازغي پراته دي
دلته خو څلي په هر ګام دَ محرومي پراته دي
دلته باران ته دَ خلوص تږی دی خاک دَ مینې
راشه چې جوړ کړو په یو ستوري خپل وتاک دَ مینې
ــــــــــــــ
نظم ۴۸ ـــ ّ کورَ کی ّ
څونې به ښه وای که موږ خپله بیرته
هغه ګړۍ وای نړولی هلته
له خاورو جوړ هغه کوچنی کورَ کی
هغه زموږ دَ ناوکیانو مسکن
چې ما او تا جوړ کړی ؤ په مینه
دَ ماشوالې په تودو غرمو کې
اې دَ غریزي سیمې پېغلې جلۍ!
نو به هیڅکله ګرځېدلې نه وای
هغه ناورانه کورَ کی دَ یادو
په تا چارپېره لکه شپول دَ شپوږمۍ
او نه به ما وای سنجَولی کله
دغه ستا کور دَ ارمانون زیارت
ــــــــــــــ
نظم ۴۹ ـــ ّ ژوندۍ ادیره ّ
دا خو ګڼه ادیره ده
چا وئیل چې ښاریه ده ؟
دلته دي ټوله قبرونه
نه بازار شته ، نه کورونه
مړ احساس دی ، مړې مړې سترکې
مړې جذبې ، مړه ضمیرونه
هر سړی دی کفن کښونکی
ځکه ژوند په کې ساه اخلي
هم په هر ګام دي ولاړي
فرښتې دَ مرګ خارمړي
ــــــــــــــ
نظم ۵۰ ـــ ّ خیالي تړون ّ
اې دَ اشنا په باب دَ ویښې خوبه!
کله خو ته هم شه رښتیا په هېره
چې زه هم وَ وینم دَ سترګو وړاندې
دَ خپل خیالي یار نالیدلې سترګې
چې مې زړګی تخنوي
چې مې اروا موسَوي
هوکه ، هغه چې تهمتي یم باندې
له ننه نه ، زما له ژونده راهسې
خو، بیا هم نه شوې ټولې
ګڼې تیارې دَ هجران
او نه سهار شو کله
زما په دې شپه غوندې ژوند
