لــــــکه اوښــــــکه په کـــــږو لارو روان يـــــم
راستون شوی دخپل ورک زړه له ارمان يم
ميينــــــان د اناالـــــحق راتــه نـــه ښـــــکاري
ځــــوړند دار ته زه ولاړ ځــــکه حيــــــران يم
د ګرېـــــوان قــــــــهر مې ونــــړوو اوښـــــــکو
لکه سيـــــند د اباسيـــــن په شــــور روان يم
ته ډېـــوه شــــــه داد ژوند کور مې رڼـــــا کړه
زه هم ستوری ستا پر سر د سپين اسمان يم
يم شــــــاهين پر لوړو غرو ځــــکه پرواز کړم
زه مجبور د خپل مغروره خـــــوی له شان يم.