تا که دیر نشده، باید به خود امد!

حوادث روزهای اخیر باید آنهای را متوجه و به خود آورد که نمیگذارند کشتی توفان زده کشور از تلاطم هیبتناک به ساحل برسد. آنهایکه در قصرهای غرب کابل، منازل لُکس و محاط به سیم خاردار وزیراکبرخان، هوتل های مسکو و اسلام آباد با هم جمع میشوند، به نامهای (سیاسیون) وغیره هنوز هم اشتیاق زراندوزی هرچه بیشتر، تجمل پرستی و فساد را در سر دارند؛ آنان شایستگی، توانایی و لیاقت رهبریت کشور راندارند. کشوری مانند افغانستان وملت نجیب و باهمت، ولی زجر دیده ی چون مردم باعزت ما ضرورت به چنان زعامت و حکومتی دارد، که شایسته یک مملکت تاریخی که مهد تمدنهای باستانی است، باشد.
مدیریت علمی، اداره عامه نوین، مقابله با چلنجهای جدید امروزی مانند مشکلات محیط زیست، خطر قحط منابع، ضرورت روزافزون به انرژی پاک، ادامه و مدیریت پروسه صلح آبرومند و مطمئن، مقابله باامراض مانند (COVID-19 ) ، تطبیق اصول پذیرفته شده (CDGS ) جهانی ، تامین انکشاف باثبات و سایر پدیده های امروزی از درک و مدیریت این چنین افراد خیلی ها بالااست. امروز تخصص و دانش معیار حکومت نمودن است. پدیده های جدید ونااشنا، وضع دیپلوماسی نوین، موقعیت جیواکونومیک و جیو پولیتیک حساس کشور ایجاب رهبریت و مدیریت توانمند و آګاه را مینماید، آنچه از عناصر شر وفساد توقع نمی رود. به یاد داشته باشیم که:
There is not a day to lose!!
ولی افسوس که یک عده هنوز هم در فکر جمع کردن غنیمت اند، به اشاره ، تحریک و حمایه اجانب نمی ګذارند، یک دولت مستحکم، خدمتگذار و موثر استقرار یابد. اینها هنوز هم در فکر هرج- مرج اند. در حالیکه مردم ما دیګر نمیخواهند که جنگسالاران باهم در جدال بوده و هزاران باشنده کشور را قتل عام و آواره نمایند. امنیت، برق، ترانسپورت، مکتب، پوهنتون، نانوایی، سماوار،آب وضو در مساجد، داکتر درشفاخانه، حیثیت و آبرو در جامعه و زمینه انکشاف را از آنها بګیرند ، ذره ی ترحم در دلهای قوماندانان شان وجود نداشته باشد و مال و ناموس مردم را بار دیگر چپاول نمایند.
بس است . افغانستان فرصتهای بیشمار را از دست داد، دگر نمی خواهیم دست به تگدی زده دیگران جرات سلطه گرایی برما را بیابند. از بس مردم دنیا از وضعیت افغانستان دلسرد شده اند، از اعتنا به حق بشریت ما نیز ابا می ورزند. این همانا نتیجه ناعاقبت اندیشانه همین مفسدین بود.
ملت افغانستان از حوادث دهه نود خاطرات بسیار تلخ دارند. حتا تا جاییکه دیده میشود، اکثریت افغانها در فکر و تشویش وایرس ایپیدمیک (COVID-19) نیستند، اما جداً خواهان استحکام یک دولت بادرایت ملی اند. هرگاه با ایشان صحبت آغاز گردد وپرسیده شود، در مقابل طاعون چه کنیم؟ آنها جواب میدهند: اگر یک حکومت ، مُدبر، توانمند، متشکل از اهل خبره و صادق دا شته باشیم هر نوع مشکلات حل شدنی اند، ولی اگر حکومت بدست چندتا بیسواد فاسد باشد، در هرقدم طاعون است، چنانچه بود.
مردم میگویند ؛ اینها دگر به اندازه کافی خورد وبُرد کرده اند و برای چندین نسل شان اندوخته اند و مهمتر اینکه از حق بیچاره ومسکین دزدیده اند.
حکومت سهامی آلوده با تعصبات ، متفرق، متضاد ، متشکل از عناصر کمسواد و غیر متخصص بازهم فرصتها را از دست میدهد. همسایه های بداندیش فرمولهای 40%+60% , 50 %+50%و غیره فرمایشات را دارند که نباید پذیرفته شود . حکومت فاسد ۱۴اساله و بعداً دولت دو سره گذشته حیثیت افغانستان را با خاک برابر کرده و باعث ایجاد تفرقه بین افغانها گردیده است.
با اطمینان میتوان گفت که بعد از دوسه ماه ( با پیروزی بر COVID-19 ) وضعیت جهان کاملاً دګر ګون میګردد. حوادث اخیر درسهای آموزنده برای تمام حکومات به جا گذاشت. دگر (سودای جان به جان ) خواهد بود. هر ملتی که فاقد زعامت لایق و کارآ نباشد، هیچکس به داد آن ملت نخواهد رسید. حوادث پیهم اخیر مردم را هوشیار تر گردانید. اګر قدرت طلبان از ادعا های امتیاز طلبی انصراف نورزند، افغانستان دچار بد ترین وضعیت خواهد گردید. همسایگان جداً در تلاش اند از همین موقع به نفع خود استفاده کنند. ما میخواهیم پیش از آنکه تعویض عناصر ارزش معادن ما را به هیچ یا اندکترین ارزش تقرب دهد، از این ثروتها سود ببریم، ما میخواهیم از منابع جریانی خود(آبهای روزمین وجاری، انرژی آفتاب، باد و امکانات خوب اقلیمی که همه روزه هدر میګردد) بهره ګرفته، از انزوا بیرون ګردیم، به تمدن جهانی بپیوندیم، یک دپلوماسی فعال و برابر با معیار های جهانی داشته باشیم و به پا ایستاده شویم. در حالیکه سیاسیون ازین درک عاجز اند، چشم آنها را زراندوزی کور کرده ، و اختیار وصلاحیت ګفتار، عملکرد، بیانیه هاو جلسات شان را تحرکات شیطانی قدرتها و استخبارات منطقه در دست ګرفته اند. ملت به این (سیاسیون) خطاب مینماید: بهتر است که به خود آمده، از قضاوت تاریخ در هراس باشید، مبادا سالیان بعد اولاد های تان به نام تان شرم کرده نقطه نیرنګی گردید و همین اکنون نیز باعث شرمندگی خود شده اید. بس است دګر! نباید بحران در پی بحران آفرید.