غزل
د ژوند کيسه ده، څه بې وخته خو مې نه ده کړې
مينه هم ښه ده، څه بې وخته خو مې نه ده کړې
ته به پوهېږې او کنه خو زما د ټول ژوندانه
تاته اسره ده، څه بې وخته خو مې نه ده کړې
زما ملګريه ستا د دومره ناځوانۍ نه مې پس
کړې ګيله ده، څه بې وخته خو مې نه ده کړې
نن مې يو چا نه د سپېڅلي کار يوه هيله کړې
څه عجيبه ده، څه بې وخته خو مې نه ده کړې
دا خوی مې ښه دی لکه غر، ډېر مې لمن کې دي خو
خبر ترخه ده، څه بې وخته خو مې نه ده کړ ې
واکه غوښتنه مې ده، لا مې نښې پټې ساته
لاهم خطره ده، څه بې وخته خو مې نه ده کړې
واک
14.03.2012
- جاوید واک
غزل/ واک
نن شپه يوه ګلفام ته رسېدلى يم
زه د عشق مقام ته رسېدلى يم
شيخه د ثواب خبرې مه كوه
زه پكې انجام ته رسېدلى يم
اوس دهجر تاب لرمه رادې شي
ستا د شونډو جام ته رسېدلى يم
پوى شومه چې زړه كې دې ساتلى يم
ستا د مينې بام ته رسېدلى يم
واكه د جنون او عشق په كلي كې
درد يمه تمام ته رسېدلى يم
...
30.03.2012
- جاوید واک
غزل
دا ستا ليدل د ذوق پالل وو، نور خو هېڅ هم نه وو
زمونږه زړه کې به اور بل وو، نور خو هېڅ هم نه وو
دا ژوند منې!؟ دې بلا څومره ګذارونه راکړل
د ارمانونو لوی مقتل وو، نور خو هېڅ هم نه وو
دا چې نن توره ورېځ خوره ده او لمبې وروي
چا قتل کړی پرون ګل وو، نور خو هېڅ هم نه وو
غټه کيسه ترې دې بدرنګې دنيا جوړه کړله
ما درکتل ستا موسېدل وو، نور خو هېڅ هم نه وو
...
