غزل
زه خــو بـه لـږ نـه ټــول درنـه جــار شـمـه
کــلـه کـه رضــا شـوې دسـتایـار شـمــه
تـه مې که دخــان شـوې هـا دچاکـیسه
زه خـو بـه د مــن څــخــه خـــروار شـمـه
ســتـا د تـــورو ســتـرګـو پـیالې اف تبه
زه خـو یـې په تـش لــــیـدو خـــمار شـمـه
مـاتـه خـو دا هــم لوی غنیمت دی یار!
یـوه شـېـبـه چــې تـــاســره ایـسار شـمـه
هــغـه کــه دمـیـنـې بـیـرغ پـورتـه کـــړي
زه بــه هــــــــــــم د هــــغــه طـــرفــــدارشـمه
مـیـنه مـې سـپـېڅــلـي ده نـیـت هم صفا
خدای(ج) مکړه په دا چې ګناهګار شمه
نـه بـه زه لـــــــنــډېـــږم نه به ته ســـتـړی
تـه مـــــــــــــــې لاروی زه بـه دې لارشـمـه
محمدجهان لاروی
21/6/2014
شعــرونه
