اکرار
نـن یـې چـې پـه ژبـه اکـــــــــــــرار نـه راځـي
بـیـا دې زمـونــږ کـــــلــي تـه یـار نـه راځـي
نـن چـې مـیـدان یـونـسي تـــــــل پـاتـې دی
دا وار چـې خـطـاکــــــړي بـل وار نـه راځـي
هغه دود دستور چې مونږ یوځای نه کړي
داســـې رواجــونـه پـه کــــــــــــار نـه راځـي
رادې شـي چـې هــرې خــوا ګـــــلــونـه شـي
چــاویــل چـې بـې وخــتـه بــهـار نـه راځـي
ویـــاړي پـه ســـاده کـــــــلــیـوالـه حــسـن
وایــي مـــاتــه ډول ســـــــنــګـار نـه راځـي
پـوه شــوم چــې هــغـه لـه کــلـي تـلـلـی دی
اوس چې ((لاروی)) په دې لار نـه راځـي
محمدجهان لاروی
ابوظبی
بیا دې زمونږ کلي ته یار نه راځي
نن چې میدان یونسي تل پاتې دی
دا وار چې خطاکړي بل وار نه راځي
هغه دود دستور چې مونږ یوځای نه کړي
دا سې رواجونه په کار نه راځي
رادې شي چې هرې خواګلونه شي
چاویل چې بې وخته بهار نه راځي
ویاړي په ساده کلیواله خسن
وایي ماته ډول سنګار نه راځي
پوه شوم چې هغه له کلي تللی دی
اوس چې لاروی په دې لار نه راځي
