| جانان په هيڅ نه رضا کيږي | د دروغجن ملا دې ورک شي تعويذونه |
| جانان زما زه د جانان يم | که په بازار مې خرڅوي ورسره ځمه |
| جانان زما سره پښتو کړي | چې سترګې توري کړي لکۍ ورته پرېږدينه |
| جانان مې ستوری د اسمان دی | نه ورختی شم نه مې زړه صبر کوينه |
| جانان مې لاړو اسماني شو | اسمان چې ځمکې ته راځي قيامت به وينه |
| جانانه تور څادر په سر کړه | ځان مرور کړه چې جرګه دروليږمه |
| جانانه ته خو داسې نه وي | د چا خبرې دې ضرور منلي دينه |
| جانانه ته خوداسې نه وې | ښايي جواري دې دبل چاخوړلي دينه |
| جانانه خپل وطن ته راشه | پردی وطن د مېړو قدر کموينه |
| جانانه خپل وطن ته راشه | په دالانونو کې دې لګي خړ بادونه |
| جانانه خپل وطن ته راشه | غمازان ستا په جدايۍ اختر کوينه |
| جانانه خپل وطن ته راشه | که خلک ډېر دي پرې اباد دي خپل کورونه |
| جانانه دومره په ما گران يې | چې ته روان يې زه دې شمارم قدمونه |
| جانانه دومره را سره واي | لکه بر يښنا چې د با رانه سره وينه |
| جانانه راشه چې پخلا شو | زمونږه څوک دي چې به مونږ پخلا کوينه |
| جانانه راشه چې پخلا شو | عمر د ژمې مازديګر دی تېر به شينه |
| جانانه راشه دا دی وخت دی | پلار مې د سر سودا د بل سره کوينه |
| جانانه راشه که ديدن کړي | د زنکدن خولې په ما راغلي دينه |
| جانانه راشه که راتلی شې | ښکلی بشر مې په کفن کې پټوينه |
| جانانه زېری مې درباندې | زمونږه کډه ستاسې کلي ته درځينه |
| جانانه ستا د زړه لپاره | زه په غرمه د ګودر غاړی له درځمه |
| جانانه ستا ديدن لپاره | زه په زړه شپاله کې بېرې ټولومه |
| جانانه ستا ديدن لپاره | زه د کابله په ټکس راغلی يمه |
| جانانه غلی غلی ګورې | يا دې څه ورک دي يا دې زه ليدلې يمه |
| جانانه غم دې دومره خوږ دی | چې د دنيا خواږه يې خاورې ايرې کړنه |
| جانانه فکر پکې وکړه | مينه سور اور دی وارخطا نشې مينه |
| جانانه ولې لېونی شوې | په لاره ځې په تيګو ولې زيارتونه |
| جانانه ويښ يې که ويده يې | ستا په کوڅه مې لاس تړلی تېروينه |
| جدايي راغله لارې دوه شوې | مرګ مې قبول دی جدايي نه قبلومه |
| جنۍ د پلاره دی وير يږم | ګودر ته راشه کور ته نه درسره ځمه |
| ځان په ازغوباندې سوری كړه | كه چېرې غواړې ديارغېږه كې خوبونه |
| ځان د وطن په شمع سيزه | چې پتنګان دې د زيارت طواف کوينه |
| ځان دې زما په ديدن موړ کړه | بيا به مخ په سپين کفن کې پټوينه |
| ځان يې زړو جامو کې جوړ کړو | لکه په وران کلي کې باغ د ګلو وينه |
| ځای د داغلو په کې نشته | جانانه څله داغوې داغلي زړونه |
| چا يې پلو ليدلی نه و | اوس د تورخم په سرک ځي سرتور سرونه |
| چرګه مرۍ کې ناسور شه | زه د ليلا غېږې ته اوس راغلی يمه |
| چنار به ولې سر لوړ نه کا | چې جنکۍ ورلاندې سترګې توروينه |
| چې په ژوندون مې په کار نشوئ | که مې د قبر مجناور شې څه دې کړمه |
| چې په ښايست مې خفه کيږې | نور به د ځمکې خوب کوم چې ژېړه شمه |
| چې په مرض مې نه پوهېږې | طبيبه مه ګوه زما د لاس رګونه |
| چې پېغله لور يې په کاله وي | پس د ماښامه دې پنځډزی ګرځوينه |
| چې پېغله لور يې په کاله وي | د هغه کور سابه جواری مزه کوينه |
| چې تاته ګورم ژړا راشي | چې ځانته ګورم په ما لا ډير دي غمونه |
| چې تورو خاورو ته مي سپاري | په خولې مې کېږده د سورکو شونډو سرونه |
| چې توره نکړې نو به څه کړې | چې دې شېدې د پښتنې رودلي دينه |
| چې جنازه مي روانيږي | پاس په کفن باندې مې وشينده ګلونه |
| چې چېرته ته وای هلته زه وای | نصيب تقدير مې له تا لرې ګرځوينه |
| چې څوك له خپله ځانه دروندوي | ټولې دنياته ددراندۀ ګومان كوينه |
| چې خط مې وايي ورته ژاړه | ماچې ليکه ورته مې ډېرژړلې دينه |
| چې خويندې کښېنې ورونه ستايي | چې ورونه کښېنې خويندې بل ته ورکوينه |
| چې د ديدن نصيب يې نه وي | په يوه کوڅه کې سره وړاندې وروسته شينه |
| چې راپسې نشې قرانه | زه د جانان لپاره لاس درباندې ږدمه |
| چې ژوندون وي جانان به راشي | چې ژوندون نه وي بيابه نه وي ديدنونه |
| چې سا مې اوځي رانږدې شه | په دواړو سترګو راته کيده سره لاسونه |
| چې سترگې تورې کړم شرميږم | چې شونډي سرې کړم غمازان مې نه پرېږدينه |
| چې سر زما وي څنګل ستا وي | د هغه وخت په انتظار يم رابه شينه |
| چې سر زما وي څنګل ستا وي | مزه به دا وي چې ويده د عمر شمه |
| چې سړی هر څومره پښتون شي | زړه چې مئين شي پښتو ټوله ترېنه ځينه |
| چې سور پرتوګ دې وکړو | نور يې زمونږ دکلي منع کړه چې مرمه |
| چې عاشقي يې کړې نه وي | د پادې خر دی سبا ځي بېگا راځينه |
| چې عاشقي يې کړې نه وي | هغه به څنگه د ايمان دعوه کوينه |
| چې فکر بند په زولنو کړم | چې رانه خلاص شي برابر جانان له ځينه |
| چې کله کله راپه ياد شې | دېوال ته کېنم ځانته غلی وژاړمه |
| چې کلي واله مې ګڼلې | ځکه مې سوال د سپينې خولې درته کاونه |
| چې ماز د يګر شی زړه مې ښه شی | په ګودر حوړ شی د منګيو کتارونه |
| چې مازد يګر شی عاشقان ژاړی | چټه له خياله منګی وړی په ګودرونه |
| چې مې په جېب کې دولت ډېر و | خپل مې لا څه چې د پردو خپل شوی وم |
| چې مې د تورو سترګو وار و | د چا به کار و چابه هسې غږ کوونه |
| چې وعده وکړې پوره يې نکړي | ژبه يې پرې کړې چې وعدې پرې نه کوينه |
| چې وي پښتون اوپښتونكړي | داسې كسانوته به ګورې كړنګونه |
| چې هديره باندې تيرېږې | زما مزار ته مخ راواړوه مينه |
| چې يوړم يوړم اوبو يوړم | چې بې ګودره ګډ يدم اوبو به وړمه |
| چېرته عاشق سړی ولاړ دی | ساړه ساړه اسويلي کړي باد يې راوړينه |
| څانګه به نن سبا کې ګل شي | ما يې په سر کې سرې غوټۍ ليدلي دينه |
| څنگ ته مې مه راځه جانانه | سبا به بوی د لونگين درڅخه ځينه |
| څنګه په سپينه جامه ګرځې | رب دې مئين کړه چې خيرن دې ووينمه |
| څنګه د ورايه په خندا شوې | لکه چې غم دې د زړه ټول هېر کړی وينه |
| څنګه نرۍ يې لکه لښته | مور دې ړنده شه چې په تا اوبه راوړينه |
| څوک په رضا له ملکه نه ځي | يا ډېر غريب شي يا د يار له غمه ځينه |
| څوک چې په چا باندې مين شي | هغه غمجن شي د هر چا د خندا شينه |
| څوک چې په شنو سترګو مين شي | پس د ماښامه دې پنځډزی ګرځوينه |
| څوک چې د ښکلو وفا غواړي | ماته کيسه د صنوبر راياده شينه |
| څوک چې د يار په غېږ کې پروت وي | په نورو خلکو د ړندو ګومان کوينه |
| څوک مې د حاله خبر نه دی | لکه چنار مې په ډډ اور ولګېدنه |
| خا ونده دا ګناه مې معاف کړی | بيا به دخوړ په عاړه نه کرم ګلونه |
| خال به د يار له وينو کيدم | چې په شين باغ کې ګل ګلاب وشرموينه |
| خال يې په غونډه زنه کېده | بيا ما ورپرېده چې پرې څه نخرې کومه |
| خاورې د يار د کوڅې راوړئ | پاس په کفن کې ( لا اله) راته ليکينه |
| خاونده بيا دې پسرلی کړو | جونه شفتل کړي وړکي سيل ته تللي دينه
OK
This site uses cookies. By continuing to browse the site, you are agreeing to our use of cookies.
Find out more
|
