| اب کوثر جانانه راشه | د بېلتانه پۀ سفر ځم تږی بۀ شمه |
| اب و دانه مې شوه تمامه | ليلا په زړه راکړل د تورو گوزارونه |
| الله دې تا په چا مين کړي | چې تن دې روغ وي زړه دې پټ کوي دردونه |
| الله درې ژر تياره ماښام کړي | چې کچکول واخلم د يار در ته ودرېږمه |
| اباسين بيا پۀ څپو راغی | پۀ سر يې راوړۀ سپينې خولې زېړ پېزوانونه |
| اباسين بيا څپې څپې دی | هره څپه يې ورانوي د پګړۍ ولونه |
| اباسين راغی غاړې غاړې | پۀ سر يې راوړۀ کشميري د خيال شالونه |
| اپت وهلي کښت ته راغلم | نه يې شين توب شته نه هغه خوند راکوينه |
| اټې اټې زلفې دې توی شوې | د پا غوندې پۀ دود دې سر سپين شومه |
| اجر و جزا د عمل حق ده | څوک چې د نېکو عمل کړي نېکي بۀ وړينه |
| احمده خدای دې جنتي که | تر هندوستانه پورې تا کړي جنګونه |
| اختر به بيا وطن ته راشي | زړګيه تللی جانان بېرته نه راځينه |
| اختر پرون ؤ پرون تېر شو | دا د دامان کوترو نن سرۀ کړۀ لاسونه |
| اختر پرون تېر شو عالمه | د بغدادو کوترو نن راغلل سيلونه |
| اختر په منډه منډه راغی | نه مې نتکۍ شته د نه د غاړې تاويزونه |
| اختر پۀ ټوکو ټوکو راغی | نه مې اوږۍ شته نه د غاړې تاويذونه |
| اختر پۀ ورځ دې سينګار کړ | څوک دې پۀ زړۀ دي که ډاډه وهې ټالونه |
| اختر ته ډېره خوشالېږم | زما ديار وعده اختر دی رابۀ شينه |
| اختر چې تېر شي بيا بۀ راشي | دا د ځوانۍ عمر پۀ بېرته نه راځينه |
| اختر د واړو مبارک شه | دا د ځوانۍ عمر پۀ بېرته نه راځينه |
| اختر دې تا ته مبارک شي | چې لاس او پښې دې بې حنا اور لګوينه |
| اختر له تا سره ښایېږي | نور خلک خوشې د اختر هوس کوينه |
| اختر نژدې دی روژه لاړه | ليلا بۀ چاته سرې منګلې ښکاروينه |
| اختر نژدې دی ياره راشه | مبارکي بۀ يو وبل ته ورکوونه |
| اختره ستا د برکته | د جنکو په سينه زانګي زيړ ګلونه |
| اخر به مرم پاتې بۀ نه شم | ته چې دا سپينه سينه ږدې پۀ دېوالونه |
| اخر بۀ پاتې شې ميدانه | مسافر کډۍ باروي وطن له ځينه |
| اخر بۀ خاورې شې بدنه | که دې هر څو پر وطنو وګرزومه |
| اخر بۀ خاورې شې جانانه | ما اشنا سترګې نا اشنا ليدلې دينه |
| اخر بۀ خاورې شې صورته | که دې هر څونه پۀ زربفتو کې ساتمه |
| اخر بۀ دا دنيا شي ورانه | تر خاورو لاندې بۀ شي ښکلي بشرونه |
| اخر بۀ کند کچکول راواخلم | چې کبرجن جانان مې نه کوي پوښتنه |
| اخر بۀ مرم پاتې بۀ نه شم | که د فولادو کلا تاو له ځانه کړمه |
| اخر بۀ وران شې پېښوره | د ننګرهار نجونې ښېرا درته کوينه |
| اخر ته داسې درته وايم | اجازه واخله چې جوړه کابل ته ځونه |
| اخرنی ځای دې لحد دی | ظالمه مه کوه پۀ ما ډېر ستمونه |
| اخيري ورځ ده راته ګوره | بيا به د يو بل د ليدو ارمان کوونه |
| ادکې مورې څراغ بل کړه | د مومن خان پۀ وينو سرۀ شول بالښتونه |
| اذان پۀ ځنډ کوه طالبه | زه د جانان غېږې ته اوس ورسېدمه |
| ارام د زړۀ مې پرې و نۀ شو | که مې له سرو سترګو ويني تويومه |
| ارمان ارمان تېره ساعته | پيدا به نشې که ملنګ درپسې شمه |
| ارمان ارمان خپله وطنه | د خپل وطن جامې مې ولوېدې له تنه |
| ارمان ارمان د دا دا کوره | د ډکه شکوره به چاپېره تاوېدمه |
| ارمان ارمان دی لويه خدايه | چې همېشه مې د جانان کړای مجلسونه |
| ارمان به وکړې وخت به تېر وي | بيا به وطن راپسې ګورې نه به يمه |
| ارمان به هلته زما درشي | چې سور پالنګ درته يوازې پاتې شينه |
| ارمان به هلته زما درشي | چې کټ مې واخلي تورو خاورو ته مې وړينه |
| ارمان به هلته زما درشي | چې مې ځوځان په قبر وسپړي ګلونه |
| ارمان به هلته زما درشي | چې مې د سخات پيسو ته ونيسې لاسونه |
| آسمانه درز وهه راولېږه | په ما قيامت دی چې په ټولو قيامت شينه |
| اسماني تندر شوې جانانه | په ما راپرېوتي ذرې ذرې دې کړمه |
| امانتي مې ګور کې کېږدئ | که اشنا راشي ما به خپل کلي ته وړينه |
| آواز يې اورم کتی نشم | په ښاپېرو مې سر و کار دی وبه مرمه |
| اوبه د بر ګودر خوږې دي | زه د جانان لپاره کوز ګودر له ځمه |
| اوبه د کوز ګودر خوږې دي | لیلا د يار لپاره بر ګودر ته ځينه |
| اوبه دکوز ګودر خوږې دي | زه د مين د پاره بر ګودر ته ځمه |
| اوبه دهر ګودر خو ږې دي | جانانه ستا لپاره کوز ګودر ته ځمه |
| اور چې بليږي اخر مړ شي | د مينې اور سړی تر عمره سوزوينه |
| اوښکي مې سيند غوندې بهيږی | بیا به د سيند د غاړی نهکوم سيلونه |
| اول به ته ورته حيران شې | که مې ښکاره کړه د زخمي زړګي داغونه |
| اول به کله کله غم و | اوس مې دوتر شو کروندې پکې کومه |
| اول دې ويل چې رامين شه | اوس راته وايې چې خپل کار کوه مينه |
| اول مې فکر درته نه و | اوس مې د زړه ستنې کږې درپسې دينه |
| ايمان دې ښه راته معلوم دی | په رواجي برېتو دې مه وهه لاسونه |
| بابا ته لاړې سوال دې وکړو | په زړه دې زه وم که دې نور کول سوالونه |
| بابادې ماوژلی نۀ دی | چې راته نيسې دزړې ولې بندونه |
| باباکوچيانوته مې ورکړه | چې تورپېکی مې دنښتروبادوهينه |
| باباګلان دباغه راوړه | زۀ يې پېيمه جوړومه امېلونه |
| بابامې نۀ درکوي ياره | لاړشه باباباندې مې وکړه تاويذونه |
| باباولي پرکندهاردی | زماجانان يې وزيارت ته تللی ونه |
| بابوټيکس دې بېرته واخله | زۀ مې شيرين جانان دکن ته نۀ لېږمه |
| بابوټيکس دې بېرته واخله | مامروراشناپخلاکړبېرته ځينه |
| بابوکره زموږ وطن دی | جندوله تاته سلامي راغلی يمه |
| باتۍ دتېلوپۀ زورسوځي | ماته ديارغمونه اورشول ويې سومه |
| باچارخصت راکه چې ځمه | چې پۀ وطن موغنم زېړ لويې کومه |
| باچاهي تخت مې پۀ کارنه دی | جانان بۀ لوکازۀ بې وږي ټولومه |
| باد د جنت پکې لګيږي | د غرمې خوب د شاليلا دېرې ته وړمه |
| باددبهۍ پۀ کې لګېږي | دغرمې خوب بۀ دليلادېرې ته وړمه |
| باددپغمان له لورې راغی | زمادياردزلفوبوی ماته راوړينه |
| باددخوتن دی راالوتی | ياعنبري زلفې جانان سنبالوينه |
| باددې پلوله مخه يوسه | چې ګلابي مخ دې پۀ سترګوووينمه |
| بادسبازماقاصد شه | زماشيرين اشناته يوسه سلامونه |
| بادسبايارمې ويښ نه کړې | دسهارخوب پرهلک ډېرغالبه وينه |
| بادمې ديارله لورې راغی | پۀ وازه خوله به يې کوګل ته تېرومه |
| بادنن له پاسه که ښکې دی | بوی دجانان مې پۀ دماغ ولګېدنه |
| باده پربادمې سلام وايه | پرهغه بادچې داشناپۀ لورې ځينه |
| باده په باد مې سلام وايه | په هغه باد چي د جانان په لورې ځينه |
| باده دخدای روی مې دروړی | ژرراته وايه ګران زړګی څۀ حال لرينه |
| باده ديارحالونه راوړه | ظالمان شته دي ماويارته نه پرېږدينه |
| باده ديارله لورې راشه | ماته ملهم شه چې مې جوړشي پرهارونه |
| باده سلام پۀ جانا?
OK
This site uses cookies. By continuing to browse the site, you are agreeing to our use of cookies.
Find out more
|
لنډۍ
