غزل
د نفرتونو قافله به له دې ښاره اوځي
دا د نفاق مرۍ به نور د چم له تاره اوځي
: پرخه به بیا د مړاوي ګل غېږې ته و کوچیږي
د بدرنګیو جنازې به له ګلزاره اوځي
: د وخت نجلۍ به د سپرلي موسم پلو کې راوړي
زما امید به د خوبونو له کتاره اوځي
زما پښتو او فکر دواړه د پخوا په شانتې
له نرخه نه اوځي ملګرو له بازاره اوځي
وړې، وړې خبرې ستا له راز او نازه ډکې
طوطي غږیږي که نغمې دي له ستاره اوځي
که خدای کول ضرور به وخوري د قاتل غوږونه
د ښېرا شور د زخمي زړونو له درباره اوځي
چې د حالاتو سترګې ولي ماشوم زړه په غشو
خود به ټټر نه د غزل د وینو داره اوځي
عمادالدین دوران
