تابوت /لنډه کیسه

                                     تابوت

د کمیس د ویستلو سمدست روسته دهغه د خپل کمیس په کالر نظر پریوتو ،کوم چې دومره خېرن وو لکه اوسپنه  چې ښه پوخ زنګ ونیسي ـ دهغه په پنځه ویشت کلن عمر کې دا لومړې ځل وو چې  هغه د خپل ځان څخه کرکه محسوس کړه ـ او بیا یې په مزغو کې یوه هنګامه جوړه شوه ،یوه خاموشه هنګامه
"دا ولې؟
آیا زه بندي یم ؟
زه د څه دپاره دلته راغلی یم ؟
اخر په ما کوم سنډا پښه ایښودې وه ؟
ما ولې ځان دې حد ته رارسولی دی؟"
او بیا د هغه لاس پخپله دهغه پښې په لور لاړو او چې لږ یې وګروله نو په هغه ځایې یوه سره شان دانه راښکاره شوه ـ او بیا هغه د ځانه سره وویل
"والا ماشي نه دي سم لړمان دي , ولامبه او پښې اوباسه ،دسوچ دپاره خو یوازې غسلخانه نه ده "
او بیا هغې د لامبو دپاره ډکې کړو یو درجن خاورینو کوزو څخه یوه کوزه راپورته کړه ،او په سر یې توې کړه ،او چې بله کوزه یې هم په ځان واړوله نو ایله یې پرې ځان لوند څه ،خو هسې غوړ غوندې شو ـ اوس لا هغې صابون ته لاس کړی نه وو چې بیا سوچ واخیست او دکور  تودې اوبه،دماشو او ګندګۍ نه پاکه غسلخانه،د لامبلو دپاره لګیدلی فواره او نور نور شیان وریاد شول ـ هغه په نزدې پرتې خښتې  په سر کیښناست او غوښتل یې خپل سوچ نو رهم مخ ته بوزي  خو دروازه وټکیده
"ساجده ته لکه چې بیا ګتې شمارې ،زر ولامبه د حاجی صېب بیا طبعیت خراب دی"
امیر صېب د دروازې دباندې څخه ټوله کیسه په یوه ساه تېره کړه ـ
"وۍ الله"
"های"
"اوی"
ساجد د حاجي صېب زبیرګي د غسلخانې دننه واوریدل او بیا پته نشته چې پاتې کوزې یې هم په ځآن واړولې که نه ؟ خو لوند سر د غسلخانې نه رابهر شو او نېغ د حاجي صېب خواته ورغې  ـ د حاجی صېب له مړونده یې لاس تاو کړو ،د هوښیار حکیم په څېر یې ورله د رګ څخه څه اندازه لګوله ـ هغه د حاجي صېب په مخ یو سرسري نظر واچوه  ــــ زیړ ـــــ تک زیړ ــــــ وچې شونډې ـــــ خړې شوې سترګې
،،ساجده......... مرمه.........،،   حاجی صېب په داسې اواز وویل چې شونډې یې هم پرې ونه خوزیدې ـ
"دې سره څه وکړو"   امیر صېب ساجد ته وویل
"ستاسو د ټولو خوښه"
"هسپتال ته وړل پکار دي"    یو کس وویل
"علاج کول هم سنت دي  " امیرصېب وویل او بیا یې ساجد ته په تحکمانه لهجه کې وویل "لاړ شه د ګاړي ماړي غم وکړه"
ساجد غوښتل چې سکوټ انکار وکړي او بیګانۍ خبرې وریادې کړي ـ
اصل خبره داوه چې حاجي صېب د اویا پنځه اویا کلنو په عمر وو د شوګر او اوچت بلډپریشر مریض هم ووـ مالومه نه ده چې حاجي صېب زامنو د څه وجې لیږلې وو او که حاجي پخپله خوښه په تبلیغي جومات کې د،، بونس ،، ثواب د ګټلو په هوډ له کوره راوتلی وو ـ دا اولې ورځې نه هغه په خوړو  کې مالګه او چایو کې خوږه نه خوړله ـ شاید ډاکټر منع کړی وو ـ خو ا میر صېب به هره ورځ د هغه سره د پرهیز په موضوع خبرې او بحثونه کول او ویل به یې چې یقین دې پیاوړې کړه ،هرڅه مخلوق دی،مالګه او خواږه هیڅ نشي کولې  ـ حاجي صېب به د امیر صېب خبرو ته ښې خبرې ویلې خو پته نشته چې ولې یې ورله د منونکو خبرو نه د پرهیز والا خبره منفي کوله ـ امیر صېب به هره ورځ حاجي صېب د ایمان تازه کولو دپاره یوه نه یوه پېښه بیانوله چې د فلانکي کلي  د فلانکي سړي شوګر ډېر زیات وو په دې لاره کې راوتو ،هیڅ پرهیز یې نه کاوه خو یقین یې جوړ وو او اوس یې نه شوګر شته نه موګر ـــ
عرض دا چې په ټوله ډله کې د ساجد پرته ټولو ته دغه ډول مافوق الفطرت کیسې وریادې وې  نو ځکه خو به چې کله د پرهیز بحث راپریوتو نو هر یو به درجن درجن کیسې داسې لهجه کې کولې لکه ویونکې چې کیسه نه کوي بلکې د سترګو لیدلی حال بیانوي ـ
همدغه وشوه ،حاجي صېب وسله کېښوده او بیګا یې د یو کلیوال له خوا جومات ته راوړې حلوه نه یو څو غټې غټې مړۍ وکړې ،بیا یې غاړه تازه کړه اوې ویل ،، توکل په خدایې ،چې څه کیږي هغه به کیږي ،، او بیا لا یو ساعت نه وو تېر چې د حاجي صېب په سر درد شو او چې کله درد لږ زیات شو نو امیر صېب ېې ترې خبرو کړو خو امیر صېب دلاسه ورکړه چې ،،خدایې به خېرکړي ،، 
لږ وخت روسته حاجي صېب قی شورو کړو او چې په کوم ځآیې ناست وو هم هلته پرویتو ـ ټوله ډله راغونډه شوه ،مشوره شورو شوه هر سړي به خپل خپل نظرونه چې تقریبا یو بل ته  ورته وو څرګند کړل او ساجد په خپل وار د ټول سره مخالفت وکړو او زیاته یې کړه ،، حاجي صېب زوړ مریض دی ،مرض یې هم مالوم دی ،ټول کار ورله بیګانۍ حلوه کتلی دی ،ډاکتر ته به یې ښکاره کړو................................................ ،،  د ساجد خبره د نور کله په شان امیر صېب په مینځ کې پرې کړه او وې ویل   ،،ستا خو د تنقید نه بغېر ګوزاره نه کیږي او ډاکټر نه دې راته څه خدایې جوړ کړی دی ،،ـ
،،امیر صېب!  دده بلډپریشر هايي دی ،او ددې له وجې د زړه دوره او فالج .........،،     امیر صېب بیا د ساجد خبره نېمه کې قطع کړه او وې ویل ،، ساجده توبه وباسه ،دې خبرو کې ګناه ده ګناه ،په دې خبرو بل بل ځایې ته رسیږي ،،
امیر صېب د ،،بل  بل ،،په ټکو زور شان راوړو ـ
،،په سړی دې پرهیزمات کړو  داستا دلاسه مریض شو ،،ساجد په قهرجنه لهجه کې  خپله خبره نوره هم اوږده کړه ،،د بدپرهیزۍ فضیلتونه دې ورته شپه ورځ بیانول ،دغه دې وکړل ،،
امیر صېب لاړې تېرې کړې ،د ساجد په لور یې بدبد وکتل او زیاته یې کړه
،،ولې زه خو څه خدایې نه یم چې ما ناروغ کړی دی ،په دې خبرو سړی کفر ته رسیږي،،
دبیګا نه تراوسه حاجي صېب په خپل حال پروت وو ـ کله کله به یې زبیرګی زیات کړل ـ کله کم ـ خو خبرې یې نه کولې ـ امیرصېب او ملګرو به پرې کله لکه چوفونه وکړل او کله به یې ورله زور وکړو ـ سحر راهسې حاجی صېب غلې وو خو اوس یې بیا طبعیت خراب شوی وو
،،راځه زه هم درسره ځم چې ګاړی راولو ،،  امیرصېب دساجدپه اوږه لاس کیښود او په خوږه لهجه یې وویل
،،زړه مې نه غواړي چې لاړ شم ،بیګانۍ خبرې مې یادې دي خو ځه مړه د حاجي صېب خاطر به وکړم ـ ،،ساجد په تریو تندي وویل

۲۲/۴/۲۰۰۹