لمر ته
لمره دا وارې، چې ډوب شوې
پسې ډوب شه
پسې ورك شه
پسې غيب شه
چې بيا سر راپورته نه كړې.


***

لمره دا وارې، چې ډوب شوې
پسې ډوب شه
پسې ورك شه
پسې غيب شه
چې بيا سر راپورته نه كړې
زما ښځه ده بربنډه
خور او مور مې لڅه پڅه
او ورېنداره مې لغړه
د نازكې لور تنكى نازك وجود مې
ستا د نور په پلوشو كې
د شهوت د مقناطيس وحشي كشش ته
د زرې غوندې جذبېږي
زما د توان مېړانه دومره
د تيارو له جامو پرته
بل سامان راسره نشته


***


لمره دا وارې، چې ډوب شوې
پسې ډوب شه
پسې ورك شه
پسې غيب شه
چې بيا سر راپورته نه كړې
چې بيا سترګه رڼه نه كړې

شاعر: عبدالاحمد محمديار