نور له پرديو، موږ له خپلو په ژړا وژړل
تقديره ستا له ناکردو مو په بيا بيا وژړل

د چا له خونې د مستۍ چيغې سورې راوځي
موږ هره خونه کې له درده په غوغا وژړل

څه به منصور وي، څه يې دار چې جهاني يې ستايي
زموږ د هر ګودر د ونو شاخ ته چا وژړل؟ 

دلته د سترګو او بڼو تر منځ مرګونه پټ دي
چا ترې پرون او چا ترې نن په واويلا وژړل

خلک له کفره په ژړا چې يې بمونه راوړل
دلته انسان او محرابونو له کافر او طلبا وژړل

ته په محفل کې بې پروا لکه رباب غږېدې
ما د خلوت تپه تياره کې بې له تا وژړل

زړګيه مه کوه ګيلې چې يې احساس مړ شوی
(نور)  يې له غمه کرۍ شپه تک و تنها وژړل