هر دو جنبه ی ضیاع دارایی های عامه (حیف و  میل و  سوء استفاده) را می توان در عملکرد دولت مشاهده کرد. در عرصه ی فرهنگی و رسانه یی، تجمع افرادی که تلاش می کنند از رییس دولت منجی سیاسی بسازند، در  انبوه حضور، اما مُخل و مزاحم، مردم را به ستوه آورده است. حرف در  این است که اگر واقعاً از کفایت بهره می داشتند، چرا از طول اقتدار ملی کاسته می شود؟ دربند کشیدن ماموران، تغییر و تبدیل و مصارف بالا برای در اختیار گیری، اگر در ظواهر، شماری را پابند کنند، روی شعور مردم تاثیر نمی گذارند.  

18 سال اخیر را می توان سال های بسیار حساس شمرد. بیرون شدن مردم از هاله ی ایدیالوژی ها و این که در زمینه ی تعاملی که رییس جمهور کرزی فراهم کرد، حداقل با صدای رسا ابراز نظر، نقد و اعتراض کنند، آنان را در اعتماد به نخبه گان (اهدای آرا)، آگاهانه وارد عرصه ی سیاسی می کند.   

گزارش های زیاد، به خصوص از آدرس «سیگار»، صورت های متنوع حیف و میل حکومت را افشاء کرده اند. تنها در ماجرای مالیه ی مردم از مدرک کریدت کارت، عدم شفافیت، دوسیه های زیادی را باز گذاشته که از اعتماد و وجوه مردم، چه گونه سوء استفاده می شود. در عرصه ی سیاسی، توزیع کرسی، اما روی افراد و اشخاصی که در دایره ی خلوت ها عمل می کنند، ضایعات مالی و اداری گسترده را باعث می شود.  

شبکه ی مافیایی جدید که با «عدم تحمل و عدم مدارا» در برابر مخالفت های منطقی نیز عمل می کند، با جلب افراد و اشخاص، امکانات دولتی را به گونه ای حاتم بخشی می کند که بخشی جزو تبلیغات است؛ یعنی چنین مصارفی بر تداومی می افزایند که در چهار سال  حاکمیت دکتور غنی، نامردانه با مصالح کلان ملی برخورد کردند. ذخیره ی امکانات، هرچند در مدیریت آن ها کاملاً قاصر بودند، در روز های مبادای انتخابات، رییس دولت را درگیر یک بازی کودکانه کرده است که چهارسال پس از ریاست، به گوشه و کنار کشور سفر می کند و با هدایای «گاوغدود» و تحجر سنگ گذاری، تهداب هایی می گذارد که معلوم است اگر صلح، تامین نشود، نشانه های چه نوع ساخت و سازی تلقی می شوند؟ 

بدتر از همه، سوء استفاده برای مبارزات انتخاباتی، ضیاع میلیون ها دالری ست که دولت می بایست در  زمینه ی اولویت های عمرانی و رفاهی مصرف می کرد. شک نداریم که به شمول دکتور غنی، حلقات دور او از بیت المال به اندازه ی کافی پس انداز کرده اند، اما حیف و میل در حد سوء استفاده، امکانات را در حد پخش غیر موثر  ضایع می کنند.  

این حقیقت هرگز پنهان نمی ماند که وارد شدن تیم به اصطلاح دولت ساز یا در واقع دولت سوز در میدان انتخاباتی با ثقلت امکانات دولتی، رقبا را تحت فشار قرار می دهد، اما در زمینه ی نارضایتی های گسترده، فشار های مضاعف مخالفان مسلح، تردید جامعه ی جهانی در قبال حمایت از یک حکومت ناکام، حتی اگر فرمان صادر شود که کل دولت را گروگان حکومت قرار دهند و از اجتماع عامه نفر بخرند، چون فساد سیاسی حکومت به اوج رسیده است، فقط یک معنی واضح دارد: ضایعه.  

ما مراقب استیم که تعویض سیاسی با ذخایر  خالی توام نشود. تمام کسانی که از اعتماد مردم به یک حکومت ضعیف، حاتم بخشی می کنند، شریک جرم ضیاع سرمایه ها شمرده می  شوند.