| کابل ته مه وايه چې وران شې | کابل کې شته دی پښتانه ببر برېتونه |
| کاغذ ليکلی ترېنه واخلئ | د ننۍ زمانې يار دی ټګ به وينه |
| کاغذه داسي وخت کې ورشه | چې دماښام په ډوډی ناست وې وژاړينه |
| کاغذه لاړ شه په هوا شه | اول ترې ځار شه بيا پرې وايه سلامونه |
| کاغذه لاړ شه په هوا شه | په عاشقانو باندې وايه سلامونه |
| کاغذه والوزه شاهين شه | له خنداشين شه بيا پری وايه سلامونه |
| کټ د بلۍ سوري ته راوړه | مياشت د بادرو ده لېونی به شې مينه |
| کفن مې کلک وګنډه مورې | د ځوانۍ ټول عُمر پدې کې تېرومه |
| کله دې غم راباندې بار شي | کله دې مينه په درندو کاڼو تلمه |
| كوڅه كې اودريږه شيرينې | په ماذيګركې به ضرورهلته درځمه |
| كوڅه كې بياليلاولاړه | دخوار مين ديدن ته سترګې غړوينه |
| كوڅه كې ژاړي په سلګوشوه | دچاتصويرته سپينې اوښكې تويه وينه |
| كوڅه كې ښكته پورته مه ځه | څوك به خبرشي اورسوابه شومينه |
| کور يې په کلي کې معلوم دی | د بام په سر يې کشمالي کرلي دينه |
| که ته مې روغ لېونی نه کړې | بيا مې د بنګو پيالۍ مه بوله مينه |
| که په ميوند کې شهيد نه شوې | خدايږو لاليکه بې ننګۍ ته دې ساتينه |
| که تور اوربل مې ميراتيږي | په وطن جنګ دی جانان نه منع کومه |
| که ته ر يښتيا پر ما مين يې | د ګودر غاړه اجاره واخله مينه |
| که ته مې روغ لېونی نه کړې | د خومارو سترگو به اوباسم سيخونه |
| كه ځان په سلورنګوجوړكړې | چې مرګ دوبولي په تابه ګوته ږدينه |
| که څوک باچا د زمانې شي | د جانان مينه به يې کوڅو کې ګرځوينه |
| که د ځوانۍ دوران مې تېر شي | دومره به پاتې شي چې تا پرې ځورومه |
| که د دولت ناچاري نه وای | ما به جانان په تول د سرو اخيستی ونه |
| که د زلمو نه پوره نشوه | ګرانه وطنه جنکۍ به دې ګټينه |
| که د يدن کړی ګودر ته راشه | زه به منګۍ په لپو ورو،ورو ډکومه |
| که ديدن غواړې راته ګوره | زه به ډوډۍ په تناره وځنډومه |
| که ديدن کړي تلوار راوکړه | کور کې څوک نشته زه يوازې ناسته يمه |
| که دې خندلي راته نه وای | غريب سړی وم خپل ژوندون به مې کوونۀ |
| که دی زما ديدن ياد يږی | د ګودر غاړه اجاره واخله مينه |
| که زړه ته سل تسلي ورکړم | سترګو ليدلی جانان کله هېروينه |
| که ستا نه سل ځله توبه کړم | په ما مين زړه مې توبې نه قبلوينه |
| که سږنی اوړی خدای وکړي | ماته جانان د سور پېزوان ويلي دينه |
| که سلام غواړې خط به درشي | که ديدن غواړې خدای ته پورته کړه لاسونه |
| که لېونی يې زما خوښ يې | خلک ياري د لېونو سره کوينه |
| که مرور شې ځان به خوار کړې | جنکۍ کله مرور پخلا کوينه |
| که مساپر شي بيا به راشې | د تورو خاورو مساپر کله راځينه |
| که ملامت يم ما دې مړ کړي | چې بې ګناه يم سر مې ولې غوڅوينه |
| که مور او پلار دې خدای رضا کړل | د ماما ګانو به دې زنې ونيسمه |
| که مې نصيب د بدو نه وای | په شين چمن به مې منګی نه ماتېدنه |
| گلاب د اصله شهزاده دی | رامبېل چامبېل يې نوکران نيولي دينه |
| گلونه ډير درسره راوړه | زه د اوربل دپاسه چتر جوړومه |
| گوتې قلم ته په ژړا شوې | ليک به باقي وي موږ به تورې خاورې يونه |
| گودر ته ځم راپسې راشه | ما په منګي کې پراټې راوړي دينه |
| گودر ته دواړه خويندې راغلې | مشره ويشل کړي کشه غشي ورکوينه |
| گوره ښېرې به درته وكړم | نوره مې مه اخله دخوږ زړه ازارونه |
| گيلې به ډېرې ورته وکړم | که مې يو ځل د سور پالنګ ملګری شينه |
| ګل مې د لاسه اوبو دروړ ه | په غم شر يکه لا ليه نيسه ګودرونه |
| ګودر پاچا منګی وزير دی | وزیر هميشه د خپل پاچا سلام کو ينه |
| ګودر په سر مې قبر جوړ کړه | چې مات منګی جنکۍ زما په قبر ږد ينه |
| ګودر په سر مې قبر جوړ کړی | چې مات منګی پيغلی زما په قبر وينه |
| ګودر ته ځم را پسی را شه | يوه شيبه به دی په شه زړه وو ينمه |
| ګودر ته ځم راپسی راشه | زه به منګی په لپو ورو،ورو ډکومه |
| ګودر ته ځم راپسی راشه | وخت مازد يګردی چې پری وکړو د يدنونه |
| ګودر ته ځی په مخه راغلې | ګيبی ګيبی پرتو ګ دی لاره نه راکو ينه |
| ګودر ته دواړه خو يندي راغلی | يوه يې ويشتل کا بله يې غشي ټو لو ينه |
| ګودر د غدونو څه کم نه دی | پکې پښيږی شنی پاخی کټه بازونه |
| ګودر دی عمر له اباد وې | مازد يګري پکې وی اخترونه |
| ګودر دی عمر له ودان وې | په دی بهانه د حانان وکړم د يدنونه |
| ګودر شو ګرم مازد يګر دی | ليلا همزولو سره قينج مکيز کو ينه |
| ګودر کې سری لمبی شوی پورته | د چا د زړه په دنيا اور ولګيد نه |
| ګودر له ځم چې اوبه راوړم | په سرو منګلو به يې جانان له ورکومه |
| ګودر له ځم چې مانګی مات کړم | سپو ږمۍ زړه شوه اوس تیاره کې ياره ځمه |
| ګودر له ځمه خو شحا ليږم | چې مې جانان کر لې لاره کې سره ګلونه |
| ګودر له ځمه را پسی را شه | ما په منګې کې پراټي را وړی د ينه |
| ګودر له ځی او پښو ته ګوري | پاچاهی لارکې د خيال مه ږده قد مونه |
| ګودر له غبرګې خو يندی راغلی | ګو له ماری د خمارو ستر ګو کو ينه |
| ګودرته ځم راپسی راشه | زه به منګی په لپو ورو،ورو ډکومه |
| ګودرته څی ناوخته کيږی | د خيال کاته کوی په اور يې ستی کړ مه |
| ګودرته راغلی برابره | يا خو لګۍ راکړه يا منګی در ماتو مه |
| ګودرکې هره ورځ اختر وې | رنګ رنګ پکې وی د خو بانو محلسونه |
| ګودرکې هره ورځ اختر وې | منګي په سر ورله راځی جو نی سيلونه |
| ګودره بخت دی غلبه دی | د پيغلو جنو سيل کوی حيران دی کړمه |
| ګودره ټول درته لو ګی شم | په سور سالو کې ليلا ستا خواله را ځينه |
| ګور له ځم را پسی راشه | منګي مې دوه دي نری ملا مې ما تو ينه |
| لاړم د خپل وطنه لاړم |
OK
This site uses cookies. By continuing to browse the site, you are agreeing to our use of cookies.
Find out more
|
لنډۍ
