غزل

هغـه چې داسې سپینه سپینــه اوړي
سړی به خــود ورتــه له دینــــــه اوړي

سپرلیـــــــه ستـــا دا ګلابي رنګــــونه
یواځې دې چــم کې په وینـــــــه اوړي

 

ستاخـــو زړګۍ له نفرتـــونو ډک دی
زمـــا د زړه لـــه جـــامـــ-ه وینــــه اوړي

تمامــــه ورځ زمــا دخیـــــال پر کنـډو
حسینـــــه راوړي اوحسینــــــــه اوړي

فرهــــــــاده څــه به وایې څـــه بـه کوې
چې لـــه مــــــداره دې شرینــــــه اوړي

زما دلاس کرښو کې ته يي