غزل
درد له زړه نه اندامونو ته غځيږي
لکه وينه چې رګـــــونو ته غځيږي
څڼورو بلا زړونــــــه لاس ته راوړل
جنګ له غرونو نه ښارونو ته غځيږي
د مــارجــې د جنتي ځمکې درځونه
اوس د ارګ و دېوالونو ته غځيږي
تر دې پس به هم چوپتيا کوم مصلحت وي؟
د غليم لاس چې شالــــونـــــو ته غځيږي
دا چې نن دي ، په جونګړو باندې بلې
دا لمبې به محلونو تــــــــــــه غځيږي
ستا غمونه ټول زما زړه ته رادرومي
ويالې ټولې دريابونو تــــــه غځيږي
دا ازغنې ، دا چـــــړې چــــړې جــلاله
د حــــق لارې جنتونو ته غــځــيــږي
جلال امرخېل
13.05.2010
- فضل الربي رستم
غزل
خوښۍ ټولې د ژوندون راباندې قات شوېخیاليګرې ارزوګانې مې میرات شوې
ستا د کوم پرهر علاج زړګیه وکـــــــــړمته چې هر ځله مین شوې نو رامات شوې
درده ، درده ! چې هغه دې کړه را یادهراته خوږلکه د میني د ایات شوې
رانه هیره لکه ستا هره بانه شوېرا په یاد لکه وعده د ملاقات شوې
مئ خانې ته مې راتګ شو ستا له لاسهګناه ګار یې...
14.05.2010
- فضل الربي رستم
درې بیتونه
ناکردو د وخت لوګی کړ پورته لاړه
اوس مې ذهن له اسمان مچکې اخلي
ستا خویونه ،عادتونه چليګر دي
ستا خبرې له لغمان مچکې اخلي
د شهید لالي اروا ته ثواب لیږي
پیغله ناسته له قران مچکې اخلي
عمادالدین دوران
...