غوره غزل / صاحب شاه صابر

زما وجود شوې ، زما ساه نۀ شوې

زما اشنا!  زما اشنا نۀ شوې

سم د ماښامه دې وعده کړې وه

خو تر سهاره راپيدا نۀ شوې

ما تۀ خپل ځان ، او ځان مې تۀ ګڼلې

تۀ د خپل ځان وې ، تۀ د چا نۀ شوې

ښه ده چې دومره خو دې وپېژندم

مخې له راغلې وارخطا نۀ شوې

زۀ وسوسو پۀ مخه واخستمه

تا شونډې پرانيستې ، ګويا نۀ شوې

زۀ دې الفت ته ملامته کړمه

د يار بلا!  زما بلا نۀ شوې

سترګې يې بيا هم پښتنې وې ګنې

بې وفا شوې خو بې حيا نۀ شوې

مينې!  منمه  چې د هر ازمېښت نه

زۀ روستو نۀ شوم تۀ پۀ شا نۀ شوې

زړۀ! لۀ بلا خيرو مې ومينځلې

خو د وهمونو نه صفا نۀ شوې

تا د صابر لېونتوب څۀ ولېدو

تۀ د صابر د زړۀ سودا نۀ شوې